Het 16e gezin – Dennis

Sinds kort is er een principeakkoord over een maximale caseload voor jeugdbeschermers. Het duurt nog even voordat dit in de praktijk verschil gaat maken. Deze week ging mijn caseload toch weer een gezin omhoog, waardoor ik meer gezinnen onder mijn hoede heb dan verantwoord is. Waarom ik het dan toch doe? Omdat het gaat om een kind: Dennis.

Afgelopen week stapte ik voor het eerst zijn huis binnen. Daar zat hij, in tranen op de bank naast zijn moeder, die forse blauwe plekken op haar nek en hoofd had. Het resultaat van de zoveelste uit de hand gelopen ruzie tussen Dennis zijn ouders. De spanning was voelbaar en begrijpelijk. Want ik was niet de eerste persoon die het huis binnen stapte dit jaar. Veilig Thuis, politie, het lokale team en maatschappelijk werk: allemaal hadden ze al gesprekken gevoerd, vooral met ouders. Over dat dit echt niet meer zo kon, dat het schadelijk was voor hun zoon. Dennis heeft zelfs een tijdje ergens anders gewoond, omdat het te onveilig was. En nu hij weer terug was, ging het meteen weer mis.

Ik ga rustig op de bank zitten en vraag of hij weet waar ik voor kom. Dennis zijn onderlip trilt en hij knippert met zijn ogen. ‘Omdat er iets ergs is gebeurd’, zegt hij. Dennis weet goed wat er speelt tussen zijn ouders maar vindt het moeilijk dat uit te spreken. Voor zijn 11 jaar kan hij zichzelf ondanks de spanning heel goed verwoorden. Hij is vooral bang dat hij niet thuis mag blijven slapen, omdat dat eerder ook niet mocht. Ik stel hem en moeder gerust: ze blijven samen thuis. Er valt zichtbaar een stuk spanning van hem af. We kletsen even over zijn school en de huisdieren. Daarna vraagt Dennis of ik apart met hem wil praten. Natuurlijk wil ik dat. Vanaf het eerste moment dat ik Dennis zag zitten, heb ik mijn agenda al laten varen. Mijn enige doel is om naar Dennis te luisteren.

We gaan samen zitten en ik laat Dennis praten. Hij begint hortend en stotend, over de hond. ‘Weet je, ik heb een hond. Maar die is getraumatiseerd’, zegt hij wijs ‘omdat de hond veel heeft meegemaakt’. En via het perspectief van de hond, lukt het hem om te vertellen. Over de ruzies, de spanning en de onvoorspelbaarheid. Steeds vaker kijkt hij mij aan en zijn verhaal wordt beter te volgen. Hij heeft hoofdpijn, is bang en boos. Want hij houdt van allebei zijn ouders maar weet niet wat hij kan doen om de ruzies te stoppen. Hij wil het goed doen op school, maar kan zich niet meer concentreren. Hij wil met vrienden spelen, maar hij wordt steeds boos. En hij maakt zich ook ontzettende zorgen over zijn ouders. Want is zijn vader wel veilig waar hij nu is? En heeft zijn moeder niet teveel pijn?

De volgende dag krijg ik een appje van zijn moeder. Dat Dennis ‘die mevrouw’ die langskwam heel aardig vond. En of ik volgende week weer met hem wil praten en zijn kamer wil zien. En dus ga ik, zo vaak als nodig. Want Dennis verdient het om weer kind te mogen zijn.

Deel dit artikel: