Opgebrand

Ooit begon je vol ambitie aan deze baan, je ging het verschil maken in gezinnen. Jij zou het anders gaan doen dan al je voorgangers. Natuurlijk zij werken ook hard en ze hebben vast de beste intenties, maar in de praktijk maken ze er een zooitje van en de slachtoffers die ze achterlaten zijn de meest kwetsbare van onze samenleving.

Hbo-opleiding in je rugzak, je eerste werkervaringen opgedaan in het werkveld en nu ben je klaar voor de baan die vaak genoemd wordt als de meest ingewikkelde baan binnen de jeugdzorg. Je bent niet bang voor een uitdaging, nog steeds niet, maar je was je er toen niet van bewust dat het zijn van een goede gezinsvoogd/ jeugdzorgwerker afhankelijk is van een systeem wat jij in je eentje niet kan veranderen.

De eerste weken waren hectisch, je kwam in een team dat met smart op je zat te wachten. Iedereen liep al maanden op hun tenen, ver boven caseload omdat er een onderbezetting is. Veel collega’s hebben het werkveld verlaten, anderen zitten al een tijdje thuis en de werkdruk is enorm omdat er door de inspectie onlangs is besloten dat al jullie werk administratief nog beter weggezet moet worden. Hierdoor zit je hele dagen achter je laptop, dat wringt enigszins, want eigenlijk hoor je bij de gezinnen thuis te komen. Is een kind daadwerkelijk veiliger omdat jij dit administratief tot in de puntjes verzorgd kan verantwoorden? Goede vraag, maar je hebt geen tijd om er bij stil te staan want je bent alweer 4 voicemails verder.

1. Veilig Thuis, er is een melding binnengekomen van huiselijk geweld binnen een gezin waar jij betrokken bent. De melding wordt naar je doorgezet, zodat jij dit verder kan oppakken. Men verwacht wel een terugkoppeling van je, zodat zij kunnen rapporteren wat er aan acties is uitgezet.

2. Een voicemail van een moeder, ze vraagt je haar terug te bellen omdat ze zich geen raad weet met haar 16-jarige zoon die al dagen op zijn kamer zit en niet naar buiten wil komen.

3. De begeleidster van een gezin spreekt haar verontwaardiging uit, hoe kan het dat er nu nog steeds geen vervolghulp gestart is? Verzoek om terug te bellen, want ouders gaan een klacht tegen je indienen omdat ze niet tevreden zijn met de huidige stand van zaken. Het kan niet zo zijn dat er in de afgelopen 9 maanden geen passende begeleiding is.

4. Een bericht van de gemeente, de aangevraagde zorg kan niet worden beschikt omdat er dan sprake is van stapelen van zorg. Graag contact, want de wijze van indienen is ook niet de juiste en daarnaast mist er een productcode. Je kijkt op de klok, een half uur de tijd om zaken op te pakken en dan moet je alweer op weg naar je volgende overleg. Toch maar weer voor een deel terugbellen in de auto en hopen dat je geen zaken hoeft op te zoeken in het systeem. Snel voordat je je meld voor het overleg, eet je een boterham in de auto.

Het overleg is met 10 hulpverleners, allen betrokken bij hetzelfde gezin. 2 generalisten vanuit de gemeente, 3 ambulant begeleiders, 2 begeleiders van de dagbehandeling, de mentor van school, de speltherapeut van een van de kinderen en de ouderschapsbemiddelaar. Zij vinden dat het 2 over 12 is, de toon van het overleg is dan ook enigszins beschuldigend richting jou als jeugdzorgwerker. Jij moet hiervoor zorgen, jij bent verantwoordelijk. Men dreigt te stoppen met de begeleiding, omdat het voelt als dragen van verantwoordelijkheid die niet gedragen kan worden. Het is herkenbaar, de machteloosheid is voelbaar, maar het alternatief is niet rooskleurig. Realiseer maar eens een goede plek voor een kind van 11 met deze problematiek: dat is veel meer dan een uitdaging, het is eerder mission impossible in het huidige systeem.

Je stapt weer in je auto, op naar de volgende afspraak. Snel nog even op je telefoon kijken terwijl je staat te wachten bij de spoorwegovergang, opeens voel je steken in je borstkas, je krijgt het benauwd, begint te zweten en hapt naar lucht. Het verkeerslicht staat op groen, maar je kan niet verder. De auto achter je reageert vanuit irritatie: lichtsignalen en luid claxonneren om je in beweging te krijgen, maar er gebeurd niets. Uiteindelijk staan er 5 mensen om je auto heen en hun blikken zijn bezorgd, er wordt gebeld met 112. Een paniekaanval noemde de huisarts het en nu zit je thuis.

Jij voelt je vooral schuldig. Nog meer wachten voor de gezinnen en nog meer werkdruk voor de collega’s. Je laat ze al weken in de steek, jij die het allemaal anders zou gaan doen…

Deel dit artikel: