Als het teveel wordt

Hij moet naar speciaal onderwijs….. het duurt even voordat de inhoud bij je binnenkomt.

We zitten in een krappe gesprekskamer op school, er is een oudergesprek en daar zit ik samen met jou, een trotse man die zojuist te horen heeft gekregen dat zijn oudste zoon naar speciaal onderwijs moet. Je oudste zoon, je oogappel, hij die de familienaam met eer zal gaan voortzetten.

Onderwijs is een bedreiging voor je omdat je zelf niet kan lezen en schrijven en daarnaast ben je als tweede generatieslachtoffer opgevoed met het trauma van de Sinti en Roma deportaties. Je moet bij elkaar blijven, samen ben je sterk en alleen dan ben je veilig. Dit maakt school een onveilige plek. Er heeft bij jou een grote verandering moeten plaatsvinden voordat je enigszins kon toestaan dat je zoon onderwijs ging volgen.

School wilde het gesprek niet alleen met je voeren, de laatste keer dat je boos was heb je de glazen tussendeur kapot geslagen. Hij moet naar speciaal onderwijs….. de boodschap galmt nog enigszins door de kamer omdat er geen directe reactie volgt vanuit jouw kant. De docent probeert die stilte te vullen door een hoop informatie toe te voegen, de school die geschikt zou zijn is wel wat verder weg, maar dat is op te lossen met taxivervoer, er zijn ook kinderen die doordeweeks op het terrein wonen en in de weekenden naar huis gaan, het is een fijne plek waar kinderen aangesproken worden op hun niveau. De informatiestroom gaat nog even door en ik vraag me af waar je afgehaakt bent. Je zit er nog, maar bent er allang niet meer. Ik hoor je adem zwaarder worden, zie gebalde vuisten met witte knokkels en je blik staat op afwezig.

We sluiten op mijn initiatief het gesprek af, eenmaal buiten komt de eerste ontlading: je schreeuwt dat jouw zoon niet naar speciaal onderwijs gaat, hij is geen debiel en gaat niet naar een andere school. We stappen in de auto, je bent met me meegereden. Met boosheid geladen stap je in en je vervolgt je verhaal: als deze school ermee stopt, dan stop jij helemaal met onderwijs. Laat leerplicht maar komen, je bent klaar voor ze, je maakt ze allemaal kapot.

Ik zwijg en laat je uitrazen, we hebben al een tijdje een balans gevonden in onze samenwerking: jij hebt het nodig om stoom af te blazen en daarna kunnen we vaak weer prima in gesprek met elkaar. Dit keer is het anders, nu richt je boosheid zich ook tot mij als persoon in de auto.

Je schreeuwt tegen me dat ik niet moet denken dat ik jouw kinderen kan afpakken, je begint naar me te wijzen en uit allerlei dreigementen. Bij de eerste doodsbedreiging ben ik er klaar mee. Ik trap op de rem, de auto stopt abrupt en de schok die dit teweegbrengt zorgt ervoor dat we beiden naar voren schieten en afgeremd worden door de blokkerende autogordels. Ik kijk je aan en zeg: “Denk jij nou echt, dat ik me door jou laat bedreigen in mijn eigen auto?” Je schikt ervan, ik zie je ogen groter worden. Ik vervolg mijn verhaal: “Nu heb je 2 keuzes: of je stopt met deze dreigementen en ik breng je naar huis waar we het gesprek kunnen aangaan, of je kiest ervoor dit niet te doen en dan wil ik dat je nu uitstapt.”

Je staart me berekenend aan, ik zie je afwegingen maken, heb nog even de hoop dat je wat kan zakken in je boosheid, maar de woordenstroom aan bedreigingen start opnieuw.

“Oké, jij gaat dus lopend naar huis.”

Ik haal de sleutel uit het contact, druk mijn gordel los met de intentie uit te stappen, om vervolgens jouw deur van buitenaf te openen zodat je kan uitstappen. Je legt terwijl ik mijn gordel losmaak je hand op mijn arm en begint ongecontroleerd te huilen. Tussen alle tranen door ontstaat er ruimte om weer verbinding te maken met elkaar, je kan dan zeggen wat je raakt en je spreekt je angsten uit. Het is de start van een nieuw proces wat zal gaan zorgen voor verandering.

Dat ik je bijna uit de auto gezet had, werd een grap tussen ons beiden als je boosheid op de voorgrond kwam te staan, het zorgde ervoor dat je zakte in je emotie waardoor je niet langer grensoverschrijdend werd. Na verloop van tijd werd het zelfs een uitspraak binnen je netwerk: “Doe nou maar rustig, anders zet Natalie je buiten”.

Ik kom inmiddels al een jaar of 4 niet meer bij jullie, maar hoop dat er nog steeds iemand is die je buiten zet als het je allemaal even teveel wordt.

Deel dit artikel: