Hechting is een dingetje

Hij is al lang en breed achttien plus. Twintig zelfs bijna. Mensen zijn gekomen en gegaan in zijn leven. En als ze niet gingen, dan zorgde hij daar wel voor. Hechting is nogal een dingetje zeg maar.

Ik ken hem nu al meer dan vijf jaar. Ook ik ben een aantal keer de verste hoek van de ring in geduwd. Om de kleinste dingen kan hij ontploffen. En dan hoeft hij je nooit meer te zien, écht niet.
Maar als dat gebeurde wachtte ik even, krabbelde weer op en veerde ik via het elastiek van de ring gewoon weer even hard terug zijn leven in.

Met behulp van zijn moeder zette ik dan voorzichtig de eerste stapjes terug. En soms bood de situatie een opening, omdat hij diep in de shit zat en er dan maar weinig mensen zijn die hij vertrouwt.
Soms lukt het hem dan om even zijn koppigheid opzij te zetten en de deur waarvan ik altijd zeg dat die op een kiertje blijft, weer open te duwen met z’n “yoooo” en een brede, schuldbewuste grijns op z’n gezicht. Hij blijft altijd welkom en dat weet hij.

Eens in de zoveel weken app ik hem even hoe het gaat. Al jaren. Kleine gesprekjes met ‘goed met jou’ en ‘jatog’ op de vraag of hij snel eens langs komt voor koffie. Niks groots.

De laatste tijd twijfelde ik of hij daar nog wel op zat te wachten. Wat het hem bracht. En of ik hem niet eens een keer los moest gaan laten. Hem gewoon zijn leven moest laten leiden. Hij is tenslotte al bijna twintig. Wat heb je dan aan zo’n vrouw uit de zwartste dagen van je verleden, die te pas en te onpas weer oppopt in je leven?

Gisteren appte ik hem na wat wikken en wegen toch maar weer eens. “Hey, lang niks van je gehoord. Alles goed?”
Enkele uren blijft het stil en ik denk even dat ik het bij het juiste eind had: loslaten.

Dan bliept mijn telefoon een paar keer achter elkaar. “Yooo. Ik zat al te wachten tot je zou appen.” Hij heeft weer eens een nieuwe telefoon en was dit keer al z’n nummers kwijt. “Maar ik weet dat je me altijd wel weer stuurt hoe het met me gaat. Dus ik dacht ik wacht gewoon, komt vanzelf.”

Zijn leven kent weinig zekerheden, maar dat ik af en toe even incheck is er één.

Zonder dat hij het zich realiseert heeft hij mijn twijfel weggemaaid. Morgen gaan we koffie drinken. En ik blijf hem gewoon stoïcijns appen. Tot minimaal z’n dertigste.

Deel dit artikel: