De muur

Persoonlijk

We zitten samen in de auto op weg naar een afspraak met je vader.

Jullie hebben elkaar ruim 6 jaar niet gezien. “Vind je het spannend?”

Stomme vraag natuurlijk vanuit mij, naast me zit een 16 jarige stoere jongen die zich graag presenteert als onschendbaar. Jouw muurtje is er een van gepantserd beton, daar kom je echt niet zomaar doorheen met een simpele vraag. Je zegt dan ook dat je het niet spannend vindt, maar ondertussen zie ik je friemelen, gespannen kijken en is je houding ongemakkelijk. Onderweg kletsen we wat en vertel je dat je slecht geslapen hebt, je hebt de hele nacht nagedacht over de vragen die je wilde stellen.
Je hebt geen idee hoe het komt dat jullie elkaar niet meer zien, dit ga je je vader zeker vragen.

Je moeder vindt deze ontmoeting geen goed plan omdat ze je wil beschermen, maar de ondertoezichtstelling heeft gezorgd voor ruimte.
We hebben afgesproken met elkaar dat jij de kansen geboden gaat krijgen om te kiezen voor jezelf, dat je niet alleen doet wat anderen van je verwachten, maar dat je gaat doen waar jij je goed bij voelt.

16 jaar, vol in je pubertijd en zoekende naar je identiteit. Wie ben je nou echt? Wat heb je van je moeder, wat heb je van je vader en wat is uniek aan jou als persoon? Ga er maar aanstaan.

Deze afspraak is voor jou een eerste stap in het komen tot contactherstel.
Je koos voor de locatie van Mc Donalds, niet op de woongroep want dat komt te dichtbij en ook niet bij je vader thuis want dat voelt te intiem.
We zijn te vroeg, dus gaan we vast met z’n tweeën naar binnen. Je bestelt wat te eten en we zitten samen een tijdje aan een tafeltje te kletsen tot het tijd is.

Ik zie je bij elke klant die binnenkomt opkijken: is dat?…… zou het…. Misschien is dat…….? De spanning neemt toe en dan kun je toch wel toegeven dat je het heel spannend vindt, je bent ook steeds dichter bij me komen zitten op zoek naar nabijheid. Ik heb je vader alleen telefonisch en via de mail gesproken, dus qua uiterlijk ken ik je vader niet. Ik vraag je of je je vader zou herkennen, je was immers pas 10 toen jullie elkaar voor het laatst zagen, je denkt van wel, maar zeker weten doe je het niet.

Het is tijd en je vader is er nog niet, we wachten nog even en dan spreken we af dat ik je vader ga bellen. Enerzijds om na te gaan of hij nog onderweg is, maar ook om te checken of hij niet toch al binnen is. Wanneer ik bedenk dat het best pijnlijk is om zo een telefoon te horen rinkelen aan het tafeltje een stukje naast ons (daar zat al een minuut of 5 een man alleen) wordt het nog pijnlijker als blijkt dat je vader de afspraak vergeten is en niet meer komt.

De muur wordt weer opgetrokken, je haalt je schouders op en zegt dat het je niet uitmaakt. “Wij hebben het samen gezellig gehad…… toch Natalie?”

Deel dit artikel:

Uitgelichte afbeelding

Ik maak het verschil. Dat doe ik door mezelf te blijven en de aansluiting te zoeken bij de ander. Ik ben niet die professional volgens het boekje; uiteraard werk ik volgens vastgestelde richtlijnen, kaders en methodieken, maar daar gooi ik wel mijn eigen sausje overheen. Een sausje van humor, empathie, lef, creativiteit, oprechtheid en openheid.
web linkedin

Terug naar boven