Nieuwe mogelijkheden

Deze week moest ik aan je denken. Je zei me een aantal jaren geleden na onze eerste kennismaking dat ik een waardeloze jeugdbeschermer was.

Je wist me daarbij haarfijn uit te leggen, dat je de verwachting had dat ik dingen voor je ging oplossen. Dat je zelf niet hoefde na te denken, omdat dat denken door een jeugdbeschermer nu eenmaal voor je gedaan wordt. Ik kreeg op voorhand al de positie van nieuwste nummer zoveel in de rij van teleurstellingen. Nu opeens deed ik iets wat je vanaf moment één niet verwachtte, dus je was helemaal in de war. Hoezo meedenken? Wat nou samen? Alles was anders dan je gewend was, dus moest ik wel een waardeloze jeugdbeschermer zijn.

Had jij weer als moeder van 2 kinderen die niet meer thuis woonden: zo’n muts gekregen die er geen bal van snapt. Daar gaat je kans om ooit weer een gezin te kunnen vormen.

Ik weet nog dat ik tijdens ons eerste gesprek op je allereerste vraag geen antwoord had. Je vroeg me wat het woonperspectief van de kinderen was. Ik zei je dat ik dit niet wist. Je werd boos, want hoezo wist ik dit niet? Waar de fuck kwam ik dan voor? Ik legde je uit dat ik samen met jullie op zoek wilde gaan naar het antwoord, maar dat ik het zeker niet allemaal voor jullie ging bepalen en dat er nog helemaal niets vast lag. Dat vond je maar vreemd, want juist dat bepalende zorgde ervoor dat jij de hele tijd boos kon blijven.

We hebben een bijzonder traject gelopen, zeker niet volgens het boekje, maar wel passend bij wat jullie nodig hadden. Jij ging de puinhoop opruimen die trauma heet en ik bekeek intussen hoe je wel verbonden kon blijven met de kinderen. De route terug-naar-huis was al die tijd nog niet afgesloten, al werd tijd hierin wel steeds meer de vijand. Het vroeg om maatwerk, veel buiten de lijnen kleuren, een hoop verantwoorden waarom er nog toegewerkt werd naar terugplaatsing en een lange adem.

We bouwden een netwerk om jullie heen wat stevig genoeg was, om de kinderen gedeeltelijk weer thuis te laten wonen. Vader die al lange tijd niet meer in beeld was, werd benaderd en bleek nu wel de rust en ruimte gevonden te hebben om een rol van betekenis te hebben. Fijn voor de kinderen, soms pijnlijk voor jou (want waarom lukt het nu wel) maar vooral nodig, omdat je het alleen niet ging redden. Opa en oma kwamen weer in beeld, net als ooms en tantes.

Gedeeltelijk thuis wonen, werd steeds meer doordeweeks bij mama, in het weekend bij papa en in vakanties binnen het netwerk. Ik ging steeds meer naar de achtergrond en de dag kwam dat ik afscheid nam, omdat er geen jeugdbescherming meer nodig was.

Je gaf me een mooi notitieboek cadeau bij ons afscheid met de boodschap: Aangezien jij niets volgens het boekje doet, mag je het zelf gaan schrijven.

Ik heb inmiddels een andere baan. Heb mezelf deze week meerdere malen bij voorstelmomenten horen zeggen, dat ik wat eigenwijs ben en graag buiten de lijnen kleur als dat nodig is. Moest hierbij -zo terugkijkend op mijn eerste week- aan je denken, omdat ik ervaar dat ik op mijn nieuwe plek met collega’s inderdaad zelf het boekje mag gaan schrijven.

Deel dit artikel: