Die ene collega; hij/zij is daar

Als jeugdzorgprofessional weet ik mij gedurende mijn werk geregeld geïnspireerd door medeprofessionals. Professionals, gedreven door passie voor het werk. Professionals, die willen investeren in onze jeugd. Professionals die in staat zijn die jeugdigen te laten merken, dat ze toekomst in hen zien en voor hen zien.

Met alle plezier laat ik je kennis maken met een tweetal van hen.

Werkzaam in de jeugdgevangenis was daar collega Brayen Nooitmeer. Een dienst draaien met Brayen was genieten. Genieten van hoezeer hij kon aansluiten bij de jongens op de groep, vanuit rust en zeker ook liefde voor het werk en de jongens, en altijd een situatie kon ‘redden’. Evenzo genieten omdat Brayen mij – toen nieuweling in het vak – liet leren door te doen. Dat ging relatief makkelijk omdat ik wist dat hij zou ‘ inspringen’ als dat nodig zou zijn. Brayen dwong respect af en acteerde tegelijkertijd ook vanuit gelijkwaardigheid. Met bewondering keek ik naar hem op de groep en zag ik hem als mijn leermeester en voorbeeld.

Zo herinner ik mij nog goed een situatie op de groep, waarin de leider van de groep jongens Brayen fors uitschold. Brayen keek de jongen een aantal seconden bedenkelijk aan, die bedenkelijke blik van Brayen straalde non-verbaal gezag uit waarmee Brayen de jongen aangaf dat er een grens was bereikt. Brayen draaide vervolgens zijn rug naar deze jongen toe en ging verder waar hij mee bezig was: het dweilen van de vloer. Deze jongen leek de boodschap begrepen te hebben. Een paar uur later, vlak voor het insluiten van de jongens, gaat de bewuste jongen naar Brayen toe en biedt zijn excuses aan voor zijn gedrag. Brayen zoekt wederom oogcontact met de jongen, glimlacht naar hem waarmee hij zijn excuses aanvaardde.
Brayen en de jongen waren (weer) oké en dat werd gevoeld. Ongetwijfeld koos Brayen een ander moment uit om de dialoog met deze jongen op te zoeken over zijn gedrag.

Een situatie die bij menig andere groepsleider mogelijk was uitgedraaid op een alarmsituatie (situaties die voor niemand goed zijn) of in ieder geval meer weerstand en dus, bij deze vaak beschadigde, hechtingsgestoorde jongens, een (tijdelijke) breuk in de relatie. Brayen, consistent, consequent, voorspelbaar, betrouwbaar – voor elke jongen.

Werkzaam bij Veilig Thuis ontmoette ik Liesbeth, vertrouwensarts. Betrokken bij de casuïstiek wanneer er bijvoorbeeld sprake is van letsel, ongeboren kinderen en seksueel misbruik. Ik draaide een aantal casus met haar waarbij het ging om (ongeboren) baby’s. Nog niet eerder zag ik een zo goed onderlegde professional zich hard maken voor het welzijn van zo’n nog ongeboren kindje. En wat was ik daarom blij dat ze naast mij stond.
Ik leerde en genoot van haar immense drive en doortastendheid om op te komen voor een gezonde ontwikkeling van, onder andere, deze baby’s. Daarnaast voelde ik ook verbinding vanwege de wijze hoe zij haar professionele autonomie inzette. Om acute onveiligheid te stoppen is het in dit werk vaak nodig om buiten de kaders te denken en te handelen. Zo ook in een zaak waarin de kinderrechter tot twee maal toe een baby terug plaatste bij de ouders. Terwijl alle betrokken partijen, en dus ook Veilig Thuis, dit werkelijk het aller slechtste idee ooit vonden.

Liesbeth gaf de jeugdbeschermer de suggestie om deze kinderrechter te wraken vanwege onvoldoende onpartijdigheid. En zo geschiedde.

Heel recent heeft Liesbeth mij ontroerd.
Bij mijn vertrek bij Veilig Thuis had ik een bijzonder gesprek met haar waarin ze mij uitnodigde om haar te contacten wanneer ik in mijn volgende baan casuïstiek zou draaien en tegen zaken aan zou lopen waarbij zij mij zou kunnen helpen. Dit ontroerde mij. Zij raakt hiermee namelijk in mijn beleving de essentie (van het jeugdwerk):
we doen het samen.

Ik ga haar zeker bellen. Helemaal als ik weer met de betreffende kinderrechter te maken zal krijgen.

Ik ben daar, hij is daar, zij is daar. Wij zijn daar.

Deel dit artikel: