De dansles

Vandaag is er weer dansles en je hebt er veel zin in. Al je vriendinnen zijn er en jullie oefenen een dansje op je favoriete liedje. Toch werpt iets een schaduw over deze vreugde. Je weet namelijk nooit zeker of papa ineens bij de dansschool staat.

Aan de ene kant vind je het leuk om hem te zien. Hij is een lieve papa en hij kan heel grappig doen. Maar aan de andere kant weet je ook dat hij je eigenlijk alleen mag bellen en niet mag zien. Bovendien wordt mama bang, boos én verdrietig als ze hoort dat papa er was.

Met gemengde gevoelens stap je de dansschool binnen. Als papa er nou is straks, ga je hem dan wel knuffelen? Eigenlijk mag het niet, maar het is ook zielig om het niet te doen. Maar, als mama erachter komt, is ze overstuur…

Tijdens de telefoontjes met papa stelt hij altijd vragen. Sommige zijn leuk, zoals ‘hoe gaat het op school’ en ‘welke leuke dingen ga je doen?’ Bij andere vragen weet je niet goed wat je moet zeggen. ‘Hoe laat moet je naar zwemles, wanneer kan ik een cadeautje voor je afgeven?’

Meestal blijf je dan maar stil. Daardoor duren de telefoontjes nooit lang. En dat vindt papa jammer, hij zegt ook altijd dat hij je snel weer wil zien.

Je merkt heus wel dat je moeder bewust niet naar de telefoontjes vraagt. Al kan zij het een enkele keer niet laten. Ook vang je gesprekken op, waarin zij zegt dat ze wil dat papa stopt met haar overal te volgen.

Tijdens de dansles probeer je niet te vaak om je heen te kijken. Soms lukt dit en ga je op in de muziek. Vaak lukt het ook niet en kijk je steeds naar de parkeerplaats.

Je bent altijd opgelucht als de les weer voorbij is en de keuze niet aan jou was.

Deel dit artikel: