De juiste woorden

Mijn telefoon gaat. Ik herken het nummer niet, maar neem toch op. Ik hoor je zacht huilen aan de telefoon, er is nog geen herkenbaarheid maar dan noem je mijn naam tussen de tranen door. Ik weet meteen dat jij het bent, je huilt nog even en dan opeens tussen je tranen door zeg je: “Natalie, hij is dood…. Papa is dood…”

Een kleine 2 jaar eerder werd ik vanuit een voorlopige voogdijmaatregel je voogd. Je moeder was toen net overleden en los van dit enorme verlies als 15-jarige, kreeg je ook direct te maken met jeugdzorg want er was niemand meer die het gezag over je uitoefende.

Jullie waren een gezin in rouw. Toen ik kwam kennismaken voelde ik me voor het eerst in mijn carrière een indringer. Niemand vertelt je hoe het is om te starten bij een gesloten gezinssysteem in diepe rouw. Niemand kan je uitleggen hoe het voelt, als je ergens voor het eerst binnenkomt en hier een familie aantreft die een paar dagen eerder hun moeder, vrouw of zus verloren zijn. Niemand kan je zeggen wat dan de juiste woorden zijn, zijn die er eigenlijk wel?

Ik werd binnengelaten door een van je broers, hij vroeg niet wie ik was, ging ervanuit dat ik je moeder kende en bij jullie thuis kwam om mijn respect te betuigen. Er waren al veel mensen geweest de afgelopen dagen, sommigen waren voor jullie bekend en sommige niet. Ik werd uitgenodigd te gaan zitten, stilte vulde de kamer. Het verdriet was zo aanwezig dat woorden tekort schoten. We zaten zo een paar seconden, voor mijn gevoel duurden ze uren. Ik heb me zelden zo handelingsverlegen en opgelaten gevoeld.

Met een brok in mijn keel begon ik mijn verhaal: “Ik denk dat ik hier nooit de juiste woorden voor ga vinden, dus ik start met zeggen dat het me spijt, sorry dat ik hier ben”. Het zou de start worden van een intensief traject, waarin je me leerde dat het verschil maken soms niets doen is, dat je door er alleen maar te zijn voldoende kan bieden en dat loslaten wil zeggen dat er wederzijds vertrouwen is.

Je wilde graag erkend worden door je vader, dat hij het gezag over je kon krijgen zodat je geen juridische wees meer zou zijn. Alles was geregeld, we hadden een week eerder een zitting gehad om het gezag over te dragen naar je vader. Vol trots zaten jullie naast elkaar in de zittingszaal, vader en dochter. De rechtbank zou dezelfde maand nog een uitspraak doen, de beschikking die zou volgen was slechts een formaliteit.

“Natalie, hij is dood… Papa is dood…”

Ook ik kan niet zeggen wat dan de juiste woorden zijn.

Deel dit artikel: