Een kijkje in het werkveld van een procesregisseur bij Veilig Thuis

De vraag gaat puzzelen, wat wil ik schrijven en waarom? Wat is het mooiste uit mijn vak en waar loop ik tegenaan? Wat vertel je op een verjaardagsfeestje als ze vragen wat je werk inhoudt?

Bovenstaande vragen kan ik het beste beantwoorden door jullie een verdiepend kijkje in een typische werkdag te geven.

In de ochtend begint de race tegen de klok. Op tijd op kantoor zijn. Ik neem als procesregisseur vanuit VTRR deel als vast tafel lid aan het Jeugdbeschermingsplein. De inbreng van de casussen is divers. Gisteravond heb ik alles al  voorbereid. Van 09:30- 12:30 non-stop achter de computer en met elkaar verdiepende vragen stellen om zicht te krijgen op de situatie om met elkaar een oordeel te vormen en een besluit te nemen. Is hulpverlening in het vrijwillig kader voldoende of is het nodig om een onderzoek vanuit de Raad uit te laten voeren, met casusregie vanuit een gecertificeerde instelling? De casussen grijpen allemaal aan, maar 1 in het bijzonder. Een ongeboren baby. De moeder doet haar verhaal, drie van haar kinderen zijn uit huis geplaatst. We zien de angst in haar ogen voor ons besluit. Ze geeft aan dat ze haar leven goed op de rails heeft op dit moment. Welk besluit nemen we in het belang van de veiligheid van het ongeboren kind? Als moeder grijpt het mij aan dat een moeder geen zeggenschap heeft over haar kinderen, ze niet kan knuffelen of kan zien wanneer zij dat wil. Dat ze de ontwikkeling mist, door allerlei omstandigheden. Het besluit is genomen. Ondersteuning vanuit vrijwillig kader, want deze loopt al en het gaat goed. De tranen van de moeder ontroeren mij. De afloop van deze casus zal ik nooit terug horen, maar ik hoop dat het allemaal goed gaat.

Tijdens de laatste bespreking dwaalt mijn blik continu af naar mijn telefoon. Ik word vier keer gebeld door een onbekend nummer, achter elkaar. Is er ergens spoed, wat zou er kunnen zijn? Opnemen kan ik nu niet, hopelijk komt er een voicemail of een bericht.

12:30: Een voicemailbericht. Paniek, een moeder die wij monitoren met het verzoek of ik haar gelijk terug kan bellen. Dat doe ik meteen. Ik begrijp haar paniek, maar er is gelukkig geen sprake van een onveilige situatie. De ex-partner wil gezamenlijk gezag aanvragen en ze heeft een pak papier vanuit zijn advocaat ontvangen: hoe nu verder? Gerustgesteld met adviezen in belang van het kind en doorverwezen naar het juridisch loket voor een advocaat.

13:00: Lunchen? Ehmm, nee gaan we niet halen. Om 13:15 een gesprek met het Crisis Interventie Team van Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond (CIT), het wijkteam en ouders. VTRR heeft meerdere meldingen ontvangen, de zorgen vanuit de laatste melding waren groot. CIT is op inschatting gegaan met het wijkteam. Nu gaan we samen een concreet plan van aanpak maken om samen te werken aan de veiligheid binnen het gezin. Dat is nog niet zo makkelijk: elke organisatie heeft een eigen inbreng, eigen bevoegdheden en verantwoordelijkheden. Dat op één lijn krijgen vraagt de nodige afstemming. En dat is niet zo eenvoudig: hoe zorgen we dat de inhoud centraal blijft staan? Morgen mee verder, nu door.

15:00: Eerste monitoring na drie maanden na interventie in een casus. De zorgen waren bij aanvang van de casus groot. Het meisje zou mishandeld worden door haar ouders en oudere broer. Voor de veiligheid is het meisje in een netwerk (bij haar tante en oom) geplaatst na crisisopvang. Het wijkteam heeft casusregie en biedt de benodigde ondersteuning. Wat een fijne monitoring! Ik zie een gelukkig gezin zitten, dicht bij elkaar. In kleine stapjes bijna helemaal teruggewerkt naar volledige hereniging in de thuissituatie. Het gaat goed met allemaal. Ik word bedankt voor de inzet vanuit VTRR, het heeft hun gezin goed gedaan! Met een lach op mijn gezicht loop ik naar de volgende en laatste afspraak van vandaag.

16:00: Een eerste gesprek met ouders, om de ontvangen politiemeldingen te bespreken waarin zorgen worden geuit over de thuissituatie. Het gesprek begint vriendelijk. VTRR bespreekt de zorgen uit de melding, deze worden allemaal ontkend door ouders. Ik leg uit dat we vanuit VTRR de zorgen moeten onderzoeken, daar waar ouders zich er niet in herkennen. In een onderzoek vanuit VTRR vragen we informatie op bij scholen, de huisarts, het Centrum Jeugd en Gezin (CJG) en voeren we kind gesprekken. Het gesprek slaat om. De ouders dreigen met advocaten als we met hun kinderen spreken en informatie opvragen. Er wordt getwijfeld aan onze deskundigheid en er wordt ons veel narigheid toegewenst; onder andere dat mochten wij zelf kinderen hebben, wij wel zouden zien wat daarmee zou gebeuren als we het onderzoek doorzetten… Niet fijn. Ze verlaten boos het gesprek en vertrekken.

Mijn dag zit er eigenlijk nog niet op, ik moet de gespreksverslagen nog maken en verwerken in het systeem. Maar mijn hoofd zit vol en het lukt niet. Ik pak mijn tas, heb trek, maar besluit om nu niet meer te lunchen. Ik ga mijn kinderen halen en hoop op veel knuffels. Als de kinderen op bed liggen, gaat mijn computer nog even aan om de gespreksverslagen te verwerken. Geen idee of dit morgen namelijk gaat lukken.

Mijn dagen zijn afwisselend en nooit saai. Met iedereen om mij heen vier ik elke dag de successen en zoek de geluksmomentjes in de kleine dingen. Daarmee blijf ik op de been en kan ik iedere dag weer met frisse moed beginnen.

Deel dit artikel: