Onmachtige ouders

In mijn werk kom ik vaak de term loyaliteitsconflict of problemen tegen. Bij de Raad voor de Kinderbescherming kwam dit vooral voor in de context van kinderen met gescheiden ouders. De laatste tijd kom ik hem vooral tegen op een ander vlak. Namelijk, de gevoelens van loyaliteit van een ouder naar een (volwassen) kind met wie het niet goed gaat.

Zo speelde er recent een casus waarin een (voor de wet volwassen) jongen overduidelijk hulp nodig heeft. Zijn ouders weten en zien dat. Het gaat zelfs zover dat ze hun eigen huis ontvluchten en zij bang voor hem zijn wanneer hij in gebruik is. Tegelijkertijd houden ze hun zoon (vanuit angst) de hand boven het hoofd. Ze tekenen bijvoorbeeld niet voor een langdurige zorgindicatie en vinden ook dat de instanties niet genoeg doen. Dat zij zelf hiermee de situatie (deels) ook in stand houden, lijkt een blinde vlek.

Een voorbeeld aan de andere kant van het spectrum. Ik sprak onlangs een moeder van een eveneens volwassen kind. Deze moeder zag haar kind steeds verder afglijden en afhaken bij de behandelende instanties. Moedig had zij al meerdere keren een verzoek gedaan voor een onderzoek naar een gedwongen opname. Helaas werd dit steeds afgewezen, door de officier van justitie, omdat er op papier nog minder ingrijpende middelen voorhanden waren. Moeder was radeloos, maar legde zich bij het laatste besluit neer. Ook al was haar zoon alweer gestopt met de behandeling, haar vertrouwen in instanties was volledig verdwenen.

In beide voorbeelden is de onmacht tastbaar, maar het handelingsperspectief is zo verschillend. Wat zou ik doen in zo’n situatie: kies ik ervoor om niet actief te handelen of zou ik actie ondernemen? En als ik dan wel actie ondernam, zou ik dan met de gevolgen kunnen leven?

Ik ben maar wat blij dat ik deze keuze niet hoef te maken, maar het blijft schrijnend als ouders dit met hun kinderen moeten meemaken.

Deel dit artikel: