Hoe hij me heeft gevormd als professional

Daar stond ik dan, in de gang van het speciaal onderwijs. Kersverse 1^ste jaar student Maatschappelijk Werk.
Om me heen rende de kinderen om me heen. “Niet rennen!”, werd er regelmatig geroepen.
Nabij een ander klaslokaal werd er hard gelachen. Prikkels … veel prikkels. Voor mij stond er op een gegeven moment een jongen. “Dit is *Michael”, zei toen mijn stagebegeleider.

Michael maakte een drukke indruk op mij. “Hier zijn de jassen”, riep hij hard hij, terwijl hij er naar wees. Hij wilde meteen van alles aan me laten zien en van alles vertellen. Af en toe knipperde hij opvallend met zijn ogen. Hij keek me nog niet echt aan. Mijn stagebegeleider legde me uit dat Michael autistisch is en dat ze moeite hadden met zijn gedrag. Hij kon uit het niets heel boos worden, of heel druk. Michael moest ik begeleiden. Begeleiden in het schoolwerk.

Maar niemand had toen ooit kunnen weten dat het meer zou worden dan alleen schoolwerk.

Na een paar weken op de stageplek bezig te zijn geweest, kreeg ik een nieuwe opdracht. Michael was erg goed in tekenen, maar … hij maakte zijn tekeningen niet af. Zo begon hij met een hoofd en gooide het dan weg. Er was geen concentratie en geen motivatie. Onafgemaakte tekeningen vormde stapels in de klas.

Ik vertelde Michael dat ik een illustrator en grafisch vormgever ben geweest, voordat ik mijn studie begon. Ik begon al op mijn 12^de met Adobe Photoshop. En werk nog steeds op mijn iMac thuis. Toen ik dat vertelde, werden zijn ogen groot. Met bewondering keek hij naar mij.
Ik zei: “Weet je, ik ga jou leren hoe je een tekening af moet maken. Jij gaat met mij een tekening schetsen, uitwerken in Adobe Photoshop en uiteindelijk gaan we hem printen op poster formaat voor de hele klas”.

En zo gebeurde het. Michael tekende een monster. En ja, die maakte hij af. Met hoofd en lichaam, een zwaard in zijn hand en zelfs een piercing. In een klaslokaal zetten we zijn rap muziek op, pakte ik mijn tekentablet uit mijn tas en mijn laptop. Ik liet hem zien hoe Adobe Photoshop werkte. Met verbazing keek ik hoe Michael aan het werk ging. Van binnen dacht ik: deze jongen is een natuurtalent. Het duurde mij jaren voordat ik wist hoe ik bepaalde dingen in Adobe Photoshop voor elkaar moest krijgen. Michael deed daar een paar weken over.
Na mijn stage hadden we het voor elkaar gekregen. Zijn tekening was af. Van schets, naar de uitwerking in Adobe Photoshop. Met kleur, texturen, belichting, schaduw en al. We hebben de tekening samen tot poster laten bedrukken in een drukkerij. Uiteindelijk hing er een grote glimmende poster van zijn tekening aan het raam in de klas, zodat iedereen het kon zien. Ook zijn ouders kregen een poster en hijzelf. Apetrots was ik. Ik wist het: het was een verkeerde aanname dat Michael een tekening niet kon afmaken. Hij had alleen even de juiste push nodig. Hij had het al die tijd al in zich, alleen moest iemand hem laten zien hoe hij zijn talent kon gebruiken. Soms riep Michael dat hij iets niet kon, omdat hij autistisch is. Ik vertelde hem dat hij het wel kon, alleen op een andere manier.

We ontwikkelde een speciale band. Een voelbare band. Op het einde ben ik met Michael naar de Pixar expositie gegaan.
Ik zag dat ons bezoek soms lastig voor hem was, want er waren vele prikkels in het museum. Desondanks was het voor ons beide een prachtig uitje en de kers op de taart.

Ik heb Michael nooit als een autist gezien. Ik zag en zie hem als een bijzonder talentvol mens.

Toen ik een carrière switch maakte van grafisch vormgever naar sociaal werker, was ik bang dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Ik sprak voor minstens duizend mensen op een design congres in Barcelona over mijn werk en sprak ook op congressen in Lissabon, Stockholm, Eindhoven en Amsterdam. Ik had succes en had een naam, maar het gaf mij niet genoeg voldoening. Toen ik totaal iets anders ging studeren, maatschappelijk werk, zeiden mensen dat ik mijn talent had weggegooid. Het was zonde.

Maar Michael … hij heeft mij in het eerste jaar vertrouwen gegeven dat ik de goede keuze had gemaakt. Hij gaf mij de voldoening die ik jarenlang niet had gevoeld. De trotse energie die door mijn lichaam stroomde toen ik zijn werk en persoonlijke ontwikkeling zag. En nog steeds, als ik aan hem denk, ben ik trots.

Een paar jaar later nadat ik was afgestudeerd kwam ik Michael, die inmiddels een paar koppen groter was dan ik, weer tegen. Onverwachts in de horeca. Ik moest wat afrekenen en vroeg aan hem om de rekening. Op de rekening stond Michael. “Kennen wij elkaar?” Vroeg ik aan Michael. “Ja, jij bent Jennifer”. We spraken een beetje met elkaar. Toen ik moest gaan, vroeg ik zonder dat ik er erg in had of ik hem een knuffel mocht geven. Dat mocht van hem. Het deed ons beide goed.

Michael leerde mij veel over het werk. Hoe krachten en talenten benadrukken zo enorm belangrijk is. Dat iemand zo veel meer is dan een labeltje. Dat je zo veel kan bereiken, als je elkaar van mens tot mens benaderd en elkaar als gelijkwaardige ziet.

Michael weet niet wat hij voor mij heeft betekent, maar als ik even energie nodig heb, denk ik aan hem en hoe wij ijverig met rap muziek in een klaslokaal een geweldig mooi getekende monster met een piercing hebben gemaakt. Hij zal altijd mijn bron van inspiratie blijven. Ik ben hem eeuwig dankbaar voor wat hij mij heeft geleerd en de bevestiging die hij mij heeft gegeven.

* naam is gefingeerd

Deel dit artikel: