De eerste stap

Hoe gaat het met je?

Een vraag die met veel verschillen de variaties beantwoord kan worden. Jij kiest meestal voor de sociaal wenselijke versie, een kort antwoord wat geen vragen oproept. Want het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed, maar als je dat zegt komen er vragen en als je daar op in moet gaan, dan komen misschien wel de tranen. Tranen zijn voor mensen die je echt vertrouwd, mensen die je ook in emotioneel opzicht toelaat en dat zij er verrekte weinig. Eigenlijk is er niemand die de echte jij mag zien. Je schaamt je voor wie je bent, diep van binnen ben je er ook van overtuigd dat je er niet zou mogen zijn.

Bij de laatste therapie werd je verteld dat kwetsbaarheid een kracht is, die therapeute had makkelijk lullen, zij is vast nog nooit onderuit gehaald in momenten van kwetsbaarheid. Jou is het al heel vaak gebeurd, als je letterlijk en figuurlijk op de grond geslagen bent is er niets krachtigs aan kwetsbaarheid. Dan lig je simpelweg in je eigen poel van ellende. Vroeger woonden de kinderen nog thuis, toen was het nog erger omdat zij zagen dat je je niet kon verweren. Je had je voorgenomen dat jij hun veilige haven zou zijn, zij zouden wel een jeugd hebben met mooie momenten. Je zou via hen genieten van het leven, van de kleine dingen zoals samen ontbijten op zondagochtend. Warme broodjes uit de oven, allemaal in pyjama, de oudste die een grap vertelt aan tafel en de jongste die haar melk uitspuugt van het lachen aan tafel. De kat die tevreden op de vensterbank in de zon ligt te spinnen.

“Weet je Natalie, ik ben geneigd te zeggen dat het goed gaat, maar eigenlijk is alles gewoon kut”.

Je bent vaak weggegaan, ook met de kinderen, maar telkens weer ging je terug. Terug naar het geweld, terug naar het isolement waarin je je steeds kleiner gaat voelen, waar de kinderen steeds banger worden en waar je meer en meer een stukje van jezelf verliest, tot er niets meer over is. Misschien is dat moment nu wel gekomen, de kinderen zijn geplaatst in een pleeggezin, 1 keer per 3 weken mag je bij ze op bezoek. Je ziet dat het goed met ze gaat, ze worden opgevangen door lieve mensen. Het afscheid doet pijn, zoveel pijn dat je er aan denkt om niet meer op bezoek te gaan. Je wil het de kinderen besparen, dat ze zo moeten huilen als je weer weggaat wanneer het bezoek is afgelopen. Als iemand overleden is doet het in het begin pijn, maar dat wordt na verloop van tijd beter. Misschien werkt het voor de kinderen ook zo, dat ze je in het begin heel erg missen, maar dat het na verloop van tijd beter wordt.

Hoe gaat het met je? Je realiseert je ineens weer dat ik deze vraag aan je gesteld heb en dat je nog geen antwoord hebt gegeven. Je hebt geen idee hoelang je stil bent geweest, maar de stilte mocht er kennelijk zijn, want je gedachtestroom is niet onderbroken.

“Weet je Natalie, ik ben geneigd te zeggen dat het goed gaat, maar eigenlijk is alles gewoon kut”.

Deel dit artikel: