Hoop

Ik weet nog dat ik keek naar het voorblad van je raadsrapport, nog zeven maanden en dan ben je meerderjarig. Als jeugdbeschermer zakt dan de moed enigszins in je schoenen, welk verschil kun je in zo’n korte tijd nog maken?

De eerste keer dat we elkaar zagen wist je niet wat ik kwam doen, niemand had het je uitgelegd. Je had een tijd geleden op school een gesprek gehad met een mevrouw van de kinderbescherming, maar die was eigenlijk voor je broertjes en zusjes ingeschakeld. Je had haar verteld dat je vorig jaar met school naar Londen bent geweest, omdat je toen je ID-kaart nodig had om te kunnen reizen zag je dat je een andere achternaam had. Dan ben je 16 jaar en kom je er op deze manier achter dat de man die jij zag als je vader, niet je vader is. Je moeder weet ook niet wie je biologische vader is, ze was al zwanger toen ze de man leerde kennen die je erkend heeft, waardoor je op papier zijn dochter bent.

Je hebt een moeilijke jeugd gehad, hoewel er weinig bemoeienis is geweest omdat jullie leven in een gesloten gemeenschap, zegt je schoolgang veel over je worstelingen. Ook is je medische geschiedenis zorgelijk te noemen, nu alles zo opgesomd in een rapport staat zijn de vermoedens van verwaarlozing groot. Ik zie een angstig meisje, donkere kringen rondom haar ogen, een bijzonder slecht gebit en kleding die niet passend is voor je leeftijd. Je vraagt me huilend of je met me mee moet, dat is wat je vertelt is door iedereen: als er iemand komt van de kinderbescherming, dan nemen ze je mee.

Ik zeg je dat ik samen met jou wil kijken hoe ik je kan helpen, omdat ik de antwoorden voor je vragen niet in mijn eentje kan beantwoorden: “Ik zie een heel sterk meisje en als het jou al 17 jaar niet lukt om al je problemen op te lossen, dan gaat dat mij hier tijdens ons 1^e gesprek zeker niet lukken”.

Het is bewonderenswaardig hoe snel je je vertrouwen geeft, je vertelt me hoe de afgelopen jaren voor je geweest zijn, hoe je er soms aan gedacht hebt om er een einde aan te maken. Je bent gebleven voor je broertjes en zusjes, maar je bent moe en komt er steeds meer achter dat je keuzes moet gaan maken voor jezelf. Wat je zou willen is dat je je vader leert kennen, ook al is hij niet je biologische vader, hij heeft je wel ooit echt gewild. Ik vertel je dat ik je vader gezien heb tijdens de zitting van je ondertoezichtstelling, hij was er als enige. Na afloop van de zitting ben ik nog even koffie met hem gaan drinken zodat we een gesprek konden hebben. Hij vertelde me dat hij heel graag weer contact met je zou willen, maar dat hij hierin jouw tempo wil volgen. Dan zie ik iets bij je wat je misschien al even kwijt was: hoop.

Ik zwijg even en we zitten zo tegenover elkaar aan de keukentafel, er is verder niemand thuis dus er is alleen het doffe geluid vanuit de buren die muziek aan hebben staan. Dan vraag je me of ik met je mee wil gaan, je wil heel graag iets afspreken met je vader maar je durft niet alleen te gaan. 1 week later zitten we samen in de auto, je hebt geen nagels meer over van de zenuwen, je wangen zijn rood van de spanning. Als we er zijn parkeer ik nog even om de hoek, omdat je echt nog even wat spanning moet weg roken.

We bellen aan, je bent achter me gaan staan alsof je een klein verlegen meisje bent die zich wil verstoppen. Je vader maakt open, ik doe een stap opzij en jullie vallen elkaar huilend in de armen. Het is een mooi moment, waarin ik totaal overbodig ben, maar wat is het mooi om hier getuige van te mogen zijn. 10 jaar later kan ik nog ontroerd raken van dit moment. We spreken elkaar niet vaak, maar soms laat je me even weten hoe het met je gaat.

Inmiddels ben je 28 jaar, getrouwd, moeder van 2 prachtige kinderen. Van alle jeugdigen die ik begeleid heb door de jaren heen zijn er een aantal die extra bijzonder zijn, omdat ik vooral ook van hen heb mogen leren. Jij bent een van hen, je hebt me geleerd dat ik ook met weinig tijd nog een groot verschil kan maken en daar wil ik je heel graag voor bedanken.

Deel dit artikel: