De deur staat altijd open

Standaard heb ik een tissuebox op mijn bureau. Voor de tranen die gelaten worden. Een keer heb je mij een tissue gegeven, voor de tranen van trots die ik heb gelaten voor jou. 
Krachtig vind ik het, wanneer je je tranen kan laten zien voor iemand die je nog niet kent. Je leert me veel. Keer op keer weer. Je bent eerlijk en oprecht. En je leert me de kracht van moed en kwetsbaarheid. 

Het is vrijwel altijd spannend, zo’n eerste gesprek. We doen onze mondkapjes af. Je weet nog niet precies wat je kunt verwachten. Maar jeetje, wat een grote stap zet je voor jezelf door hier te zijn.

Voor jou ben ik gewoon Jennifer. Soms ben ik ook Google Translate tussen jou en je ouders.

Ik probeer naast je te staan, niet erboven en niet eronder. Ik bespreek met je wat je nodig hebt.
Is het een gesprek om te luchten? Wil je advies? Tools meegeven hoe je met iets kan omgaan? Een wandeling of een bezoek aan je school of tijdelijke woonplek?
Als een kameleon pas ik me aan, aan jouw behoeften en denk ik met je mee. Met je ouders praat ik graag en betrek ze, al verschilt dat per hulpvraag en leeftijd.
De kunst is niet altijd het geven van het goede antwoord, maar het stellen van de juiste vraag op het juiste moment.

Ik denk graag outside-the-box. Een probleem zie ik als mogelijkheid. Ik log in op mijn Netflix account om samen met jou een ontspanningsoefening te volgen.
Ik leen je het boek De jongen, de mol, de vos en het paard, om je van wijsheden te voorzien.
In mijn tas zitten allerlei kaartspelletjes voor je om je veerkracht en emoties te ontdekken, want onder je boosheid, kan ook verdriet zitten. Emoties erkennen, is wat je van me vraagt.

Ik werk aan je talenten. Geef je hier en daar complimenten.
En stel je altijd de vragen: Wat wil je later worden? Wat zijn je wensen? 

We hebben het ook over leuke dingen. Kunstwerkjes, een voldoende voor je toets en andere succesmomentjes. Die zijn minstens net zo belangrijk om bij stil te staan.

Ik denk aan jou en je ouders of verzorgers. Ik benadruk de liefde die ik tussen jullie zie en voel.
Die soms door omstandigheden en uit boosheid, verdriet of angst is weggestopt.

Ik deel mijn ervaringen, wel met mate. Wetend dat het zo veel vertrouwder voelt als je kan praten met iemand anders die kwetsbaar is. Gelijkwaardigheid, begrip, eerlijkheid, verbinding, respect en zelfregie. Dat zijn de waarden.

Net zoals jij ben ik ook mens. Ook ik maak mijn fouten en ben niet perfect. Hoe goed mijn intenties ook zijn. Ik vertel je, dat je mij daarop mag aanspreken, zodat ik ervan kan leren. Ik heb niet altijd gelijk. Blijven groeien is één van mijn doelen. Ik ben eerlijk naar je als ik je niet kan helpen met iets. Dan zoek ik net zo lang door naar iemand die dat wel kan. Pas dan laat ik los.

Ik wil een veilige haven bieden. De deur staat altijd open.
Soms komt iemand na een paar maanden terug en groet ik opnieuw met een lach. De ene heeft me ingehaald qua lengte (ahum, wat niet zo moeilijk is). De ander heeft van het ene op het andere gesprek een baard in de keel. Experimenteren met make-up zie ik ambitieus gebeuren. De ander fleurt de ruimte op met het haar in allerlei regenboog kleuren. Soms zie ik ook een zus of broertje.
Ik zie kinderen opgroeien tot volwassenen. Wat is dat een geschenk voor mij om dat eventjes te mogen bewonderen.

En wanneer we afscheid nemen… Na twee weken, een maand of een paar jaar.
Dan vertel ik dat ik er nog steeds zal zijn.

Op het standaard plekje, op dezelfde dag, in je huisartsenpraktijk. 

Deel dit artikel: