3 Jaar Later

“Wat doe jij hier!”

Ik herken de stem uit duizenden als ik op het terras zit: dit is Leny, de moeder van Gisella*. Als ik haar niet zou kennen dan zou haar voorkomen me ook veel vertellen. Haar stem is rauw en raspend van het vele roken, het volume is schel, omdat ze gewend is dat ze alleen gehoord wordt als ze hard praat, haar gezicht is doorleefd vanuit de vele verlieservaringen en haar begroeting is er een vol overgave, geen reserves ten opzichte van de anderen op het terras. Luidkeels roept ze dat ze me eigenlijk 3 zoenen wil geven, maar dat is raar want je zoent de oude gezinsvoogd van je kind niet en door “die kutcorona” mag het ook niet dus dat is een goed excuus. Niemand kan om Leny en haar uitspraken heen, zullen we maar zeggen.

Ze ploft ongevraagd naast me neer, negeert de blikken van anderen op het terras en vertelt in nagenoeg 1 ademteug dat ze een half jaar geleden oma geworden is van haar 2^e kleinkind. Gisella is nu 21, is verhuisd naar de andere kant van het land samen met “die smerige junk” en haar kleinkinderen, 2 meisjes, wonen in een pleeggezin. Dat laatste is maar beter ook want “die jong hadden nog niet eens te vreten”.

Het is zo’n moment dat het werken als jeugdbeschermer overloopt in mijn privéleven, daar zit ik dan met Leny op een vol terras. Dankbaar, omdat ondanks alle tegengestelde belangen onze samenwerkingsrelatie overeind is blijven staan. Ontgoocheld, omdat Gisella de cirkel nog niet heeft kunnen doorbreken en zoekende naar een balans, want als het aan Leny ligt, dan zitten we hier samen nog uren op dit terras.

Deel dit artikel: