Het verhaal van ‘eigen mama’

Een beetje zenuwachtig zit ze tegenover me. Ze is hier op mijn verzoek.

Ze wil hier zelf ook zijn. Ze vindt het alleen zo verdraaid spannend wat we gaan doen vandaag. Maar ze is er. Voor haar kinderen. Omdat dit voor hen zo belangrijk is.

Ik probeer haar een beetje gerust te stellen. We stoppen sowieso na een uur vertel ik haar. Als ze er eerder klaar mee is, dan is dat goed. Als mijn vragen te pijnlijk zijn en ze wil over op een ander onderwerp, dan is dat goed. Als ze besluit om dit toch niet te doen en weggaat, dan is ook dat goed. Maar ze gaat niet weg. Ze blijft zitten en vertelt me haar verhaal.

Haar luchtige verhaal over een fijne jeugd wanneer ze nog maar klein is, gaat al snel over naar de rauwere kanten van haar leven. Over de scheiding van haar ouders waarvan ze nooit het fijne heeft geweten. Over het pesten op school en de problemen waar ze daardoor in terechtkomt. Over het spijbelen, het vechten en de schorsing die daarop volgt. Over de betrokkenheid van de jeugdbescherming die er is, ook al begrijpt ze niet waarom. Over haar moeder die destijds amper 40 kilo weegt en haar naar een peuterspeelzaal brengt voor kinderen van verslaafde ouders. Daar kwam ze later achter. Over hoe haar moeder daar nog steeds in alle talen over zwijgt en hoe moeilijk ze het daarmee heeft. Over haar 20 jaar oudere vriend die haar op haar 16e in huis neemt en haar inwijdt in de wereld van heroïne en speed. Over hoe ze daarvan afkickt, maar steeds weer opnieuw bezwijkt om maar te kunnen vergeten. Om de pijn niet te hoeven voelen.

De pijn van vroeger, maar ook die van nu. Daarmee komt ze bij de zwartste dag van haar leven. De dag waarop haar kinderen, van wie ze meer houdt dan van zichzelf, uit huis worden geplaatst.

“Mag het raam open?“, vraagt ze. Ze heeft het zo warm. Dat komt van het fietsen. Ik snap het en laat wat frisse lucht de kamer instromen.

Voor vandaag is het mooi geweest. Volgende week praten we weer verder.

Als ze weg is, moet ik er zelf van bijkomen. Wat een moed is ervoor nodig om te doen wat zij vandaag doet. Ze laat haar levensverhaal door mij optekenen voor haar kinderen. Zodat die, beter dan zijzelf, zullen snappen waarom het leven loopt zoals het loopt.

Dat ze weliswaar in pleeggezinnen opgroeien, maar dat dit niets afdoet aan haar liefde voor hen. Juist niet.

Wil je ook (gast)auteur worden? Bezoek artikel indienen.

Deel dit artikel: