Waardevol

Zo’n 1,5 jaar ben ik door mijn POH geholpen. En ja, dat was een beetje uitgelopen door de wachtrijen in de GGZ, maar dat is weer een ander onderwerp. Want ik zou graag willen delen wat die 1,5 jaar waardevol hebben gemaakt, misschien dat andere professionals er iets aan hebben als ze dit horen vanuit het perspectief van de cliënt.

Een klein beetje achtergrondinfo: Rond februari 2021 begon ik met gesprekken met de POH. Na een tijdje gesprekken bij de POH kwamen we erachter dat het misschien dieper zat. Ik werd op een wachtlijst gezet aan het begin van september 2021 en 10 maanden later had ik mijn intakegesprek. In augustus 2022 nam ik afscheid van mijn POH, het was tijd om los te laten en verder te gaan.

Wat hebben die 1,5 jaar waardevol gemaakt:

Samen met mij ging ze op zoek naar wat het beste voor mij werkte. Een vast formulier invullen elke dag werkt niet? Oké, dan zoeken we iets anders. De huisartsenpraktijk geeft je vandaag te veel spanning? Oké, dan kunnen we wandelen zodat we wel kunnen praten. Je wilt liever niet kijken naar die aflevering die jou triggert? Oké, dan kan je die op een ander moment thuis kijken als je wilt. Je weet vandaag even niet waarover je kan praten? Oké, dan doen we een kaartspelletje. Op die manier werkte ze met mij en dat vond ik heel fijn. Ik leerde daardoor dat ik ook kan aangeven wanneer iets nu niet lukt en dat dat ook niet erg is(zolang het geen vermijden wordt😉).

Eigenschappen die mij zelf nog niet zo erg waren opgevallen, zag zij als mijn grote kracht en die benoemde ze ook. Daarnaast maakte ze mijn talenten erg praktisch: ‘Hou je van schrijven? Misschien kan je schrijven over je ervaring hier!’ , ‘Hou je van verven met aquarel? Misschien kan dat je meer ontspanning geven als je in de stress zit. Maak deze week maar een schilderij.’ Dus dat deed ik en de volgende afspraak nam ik hem mee. Ze bekeek het goed en zei dat ik echt talent had. Daarna schilderde ik met meer plezier. Aan het einde van onze tijd samen, gaf ik haar een schilderij die ging over een periode van onze afspraken. Die had ze trots in de praktijk gehangen. Gezien, gewaardeerd worden is iets waar je iedereen blij mee maakt denk ik.

Toen we mij inschreven voor therapie, wisten we al dat de wachttijd best een lange tijd zou kunnen worden. Corona stond niet voor de deur, maar zat al in de woonkamer, en daarnaast wordt er niet voor niks gestaakt door de jeugdwerkers. Maar zij zou me niet alleen laten wachten. Ik weet het nog goed: ‘Ik laat je niet los voordat je aan de beurt bent.’ Dat heeft me heel erg geholpen. Het heeft bijna een jaar geduurd en dat jaar zou heel wat lastiger zijn geweest als wij geen gesprekken meer zouden hebben. Hierdoor werd ik er ook in bevestigd dat zij echt gaf om mij en mijn klachten.

Ook deelde ze (tot zekere mate) haar eigen ervaringen. Het zorgde ervoor dat de gesprekken vertrouwd voelde en ik vond het makkelijker om over mezelf te praten als we het ook even over haar hadden gehad, wetend dat ze precies snapte waar ik het over had. Ik zag daardoor beter in dat zij mij en mijn klachten écht begreep. Onze band werd er ook sterker van. Ik begrijp dat je als jeugdwerker soms kan twijfelen of je zelf ook kwetsbaar moet zijn. Ik vind dat kwetsbaarheid kracht laat zien. En het is juist heel mooi dat jullie met eigen ervaringen je cliënten kunnen verder helpen. Dus, als het de cliënt verder zou kunnen helpen zou ik het zeker delen, mij heeft het in ieder geval echt geholpen!

Als laatste kwam het afscheid. Hiervoor nam ze echt de tijd. Dat vond ik heel fijn. Na 1+ jaar hadden we een band opgebouwd. Ze had een afspraak ingepland voor 2 uur waarin we even in het park gingen zitten met wat drinken en een spelletje. 10 gespreksonderwerpen verder is het zover. Ik stapte weer op de fiets en zij ging de huisartsenpraktijk weer in. Het is een goed teken dat het afscheid jammer was, ik zal altijd dankbaar zijn voor de tijd die we gehad hebben.

Deel dit artikel: