Pokémon-pensioen

Je zat voor me met een probleem, toch was het praten erover moeilijk.
Dat kan ik me goed voorstellen. Ik ben nog onbekend.
Én het is een verdrietig probleem. Nu nog onbekend, omdat vertrouwen eerst moet komen en groeien. We spraken wat over het probleem, je hulpvraag en daarna vroeg ik door.

“Wat vind je leuk?”
“Pokémon Go!”, zei jouw moeder enthousiast. Je begon te stralen terwijl ze dat zei.
“Wow, wat leuk! Welke zeldzame Pokémons heb je?”, vroeg ik.

En zo spraken we door over Pokémon. Voor mij nostalgie.
Ik was 11 en bijna net zo oud als jij nu, toen Nederland erdoor werd veroverd.
Ik liet je een filmpje zien van het Pokémon Center in Japan waar ik was geweest.
Je was verbaasd dat zoiets überhaupt bestond. We moesten erom lachen.
Je raakte het blije kind in mij.
Even heb je je probleem vergeten waarvoor je kwam. De pijn en het intense verdriet. Even weer richten op wat plezier en energie geeft.
Wat je weer kind maakt.

“Als je nog een keer met me wil praten, over datgene wat heel moeilijk is. Dan luister ik naar je. Ik vaar jouw koers, jij bent de kapitein op dit schip en bepaald de snelheid.”

Ik geef je de regie. Doordat ik de tijd nam om me te verdiepen in wat jij belangrijk vindt, hierop door te vragen en wat van mezelf te delen, hebben we een klik. We hebben inmiddels al een paar gesprekken gehad en je maakt grote stappen.
We spraken af dat je aan het einde van het traject een zeldzame Pokémon, die je nog niet hebt, van me mag kiezen. Ik ben immers met ‘Pokémon-pensioen’.
Ik help je graag aan je verzameling en daarnaast vind ik het gewoon onwijs knap dat je met me praat over je verdriet en wat je lastig vind.

Het getuigt maar weer hoe belangrijk het is om jezelf als jeugdprofessional te verplaatsen in wat de jeugd belangrijk vindt, om verbinding te maken.
En dat is echt niet alleen het praten over problemen.

Deel dit artikel: