Opluchting

‘Mama mag ik nu het spelletje van die beer doen?’ Sinds ik heb beloofd dat dit over een kwartier mag, kan mijn dochter van drie geen geduld meer opbrengen. Logisch, want het zit nog niet in haar systeem om geduld op te brengen of te begrijpen wat een kwartier dan inhoudt. Ineens moet ik denken aan een uithuisplaatsing van een paar weken geleden…

Moeder en kind (6 maanden) verbleven al sinds zijn geboorte, in een Moeder en Kind Huis. Vierentwintig uur per dag begeleiding, niet vierentwintig uur toezicht. Elke vraag die moeder aan de begeleiding stelde, moest direct beantwoord worden. Zo niet, dan werd zij boos. Net zoals mijn peuter.

Maar, in haar boosheid bracht moeder het kind met regelmaat in gevaar. Terwijl moeder tijdens het badje boos werd op de begeleiding, was het kind zelfs al een keer onder water verdwenen. Helaas had moeder veel vragen. Alle bemoeienis van de begeleiding schoot haar in het verkeerde keelgat. Ze deed het ook nooit goed. Eigenlijk was al snel gebleken dat moeder de opvoeding niet aankon en dat zij niet leerbaar was. De weg naar de beschermingstafel had te lang geduurd.

Tijdens de beschermingstafel werd alles al pijnlijk helder. Moeder en oma konden de weg niet vinden, de spanning en het geschreeuw waren hoorbaar door de telefoon. Bij binnenkomst, drie kwartier te laat, was het stresslevel voelbaar. Het kind hadden zij meegenomen. Moeders emoties schoten alle kanten uit, waarbij oma het kind op schoot nam en vice versa. Alle zorgen werden door moeder en oma weerlegd of kleiner gemaakt. Uiteindelijk liep de spanning zo hoog op dat moeder aangaf ‘houd hem maar’ en het kind bij iemand in de armen duwde. Toen er weer enigszins rust in de situatie kwam, werd er besloten tot een regulier raadsonderzoek.

Terwijl ik naar huis ging, zat het me niet lekker dat het kind mee terug was gegaan met deze moeder. De volgende ochtend bleek dat mijn collega hier hetzelfde over dacht. Na een spoedoverleg voerden we de druk bij het Moeder en Kind Huis op. Hoe veilig was het kind daar nu eigenlijk nog? Uiteindelijk kwam het verlossende, maar verwachtte antwoord ‘niet veilig genoeg’.

Vrij snel na ons spoedverzoek belde de kinderrechter. ‘Lees ik hier goed dat moeder (emotioneel gezien) functioneert op het niveau van een driejarige?’ Bijna beschaamd gaf ik aan dat dit het geval was. De situatie bestond al langere tijd, dus het onderbouwen van het spoedkarakter was ingewikkeld. Vol ongeloof over de ontstane situatie sprak de kinderrechter uiteindelijk toch het verlossende woord. We werden bedankt voor het volgen van onze intuïtie.

Naar omstandigheden verliep de uithuisplaatsing goed. Met grote ogen keek het kind mij aan vanuit de Maxi-Cosi. Afscheid nemen van zijn moeder kon op dat moment helaas niet.

Tijdens het raadsonderzoek liet moeder zich meenemen in het proces. Al blijft het de vraag wat zij van dit alles begrijpt. Moeder heeft een klik met het crisispleeggezin en de gezinsvoogd. Zij mag haar kind al onbegeleid zien en de plaatsing is niet langer geheim.

In het adviesgesprek gaf zij aan dat opgroeien in een neutraal pleeggezin misschien wel beter voor haar kind was. Het belangrijkst voor haar is dat het kind haar blijft (h)erkennen als zijn moeder. En dat ze, net als alle moeders, een keer met haar kind een dagje naar een pretpark kan gaan.

Deel 2

Nog geen jaar later, hoor ik dat moeder weer zwanger is. Of dit iets is om bij de beschermingstafel te bespreken? Nou het liefst gisteren nog…

De relatie tussen de aanstaande ouders is intussen alweer verbroken. Moeder woont weer op haar oude woongroep. Gelukkig kennen zij moeder, inclusief haar gebruiksaanwijzing.

‘Ik ga me hierna echt laten helpen hoor’ zegt ze tegen mij, wanneer ik haar weer spreek. Ondanks de vorige uithuisplaatsing heeft zij ingestemd dat ik opnieuw het onderzoek doe. Daar ben ik blij om. Dat ‘laten helpen’ lijkt mij een verstandige zet. Zeker wanneer ze mij vertelt over haar oudere collega die mogelijk een oogje op haar heeft.

De aanstaande vader (een andere dan de vorige keer) is een eenvoudige en lieve jongen. Voor hem wordt dit ook zijn tweede kind. Zijn andere kind ziet hij nu niet, hij kan door zijn beperking nogal dwingend overkomen.
Hij heeft zijn eigen problemen en legt direct eerlijk op tafel, dat ook hij niet voor een kind kan zorgen. Hij draagt zijn moeder (oma) aan als optie voor de baby om op te groeien. Klein detail, hij heeft haar nooit over de relatie of de zwangerschap verteld!

Wanneer ik oma spreek, is het helder dat zij niet voor de baby kan zorgen. Huilend vertelt ze het wel te willen, maar niet te kunnen. Ze maakt zich veel zorgen om haar zoon en wil dat hij ‘zijn zaadjes laat weghalen’…
De uitkomst liet zich vooraf al bijna voorspellen, de baby zal naar een neutraal pleeggezin moeten.

Maar dan krijgt het verhaal een mooie wending. De baby is welkom bij het pleeggezin waar ook het andere kind van moeder woont. De broertjes krijgen de kans om samen op te groeien en een band op te bouwen.

Of ouders zich echt laten helpen, dat blijft hun eigen keuze. Maar persoonlijk hoop ik dat ze het doen. Zodat er niet nog meer kinderen in deze situatie terechtkomen. En zodat zowel moeder als vader geen kind meer hoeft af te staan…

Deel dit artikel: