Op een onbewoond eiland

Als ik bij jullie aan de keukentafel zit, kijken vier uitgeputte, moedeloze, bijna lege ogen mij aan.
De blik in jullie ogen raakt mij. Het kost me moeite om bij jullie vermoeidheid, pijn en machteloosheid stil te staan zonder meteen met jullie naar oplossingen te willen zoeken. Ik onderdruk die neiging met moeite.

Ik benoem de gevoelens die ik denk in jullie ogen te ontmoeten. Het is raak. Naast vermoeidheid en verdriet voelt het ook alleen, eenzaam zelfs. Alsof we met ons gezin alleen zijn, alleen op ons eiland…

De metafoor van het eiland neemt me meteen mee. Ik vraag aan jullie of ik voor anker mag gaan bij jullie eiland. Ik plaats een houten schijf op tafel en zet jullie als gezinsleden in de vorm van houten poppetjes op “het eiland”. “Hoe voelt dit?” vraag ik aan jullie. “Klopt dit beeld een beetje met wat jullie net omschrijven?” Jullie knikken stilzwijgend en jullie ogen vullen zich met zoute tranen, die vast zullen proeven naar de zoute zee rondom jullie… De houten schijf is net groot genoeg, jullie vallen er net niet af.

Ik ga met jullie samen op een ontdekkingsreis. Allereerst op jullie eigen eiland. Het gebrek aan ruimte voor elk individu tekent zich af op tafel maar ook in de werkelijke situatie is die zeer voelbaar. Jullie merken op dat zowel op het eiland als in het dagelijks leven iedereen op elkaar reageert zodra iemand in beweging komt. Op het eiland om er niet af te vallen, in de werkelijkheid omdat iedereen enorm op elkaar gefocussed is, vooral in negatieve zin.

Ook merken we op dat het zo vol is op het eiland dat er geen ruimte is voor anderen. In het normale leven gebeurt er hetzelfde, er komt maar zelden iemand op bezoek. Jullie voelen de ruimte én de energie niet om anderen uit te nodigen en te ontvangen. Jullie energie zit in het overleven. De kracht gaat verloren aan het proberen rechtop te blijven staan om niet van jullie eigen eiland te vallen.

We besluiten de wereld rondom jullie te ontdekken. Is die mogelijkheid er? Is er een manier om het eiland te verlaten? Ik plaats een boot op tafel.  Naast jullie eiland gaat hij voor anker. Verlaat er wel eens iemand het eiland? Wat doet dat met de ruimte? Waar gaat diegene dan naartoe? Vaart die gewoon wat doelloos rond of gaat hij voor anker bij een ander eiland? Welke mensen treft hij daar? Verlaten jullie het eiland ook wel eens gezamenlijk? Wat doet dat met de verhoudingen onderling?

We spreken over zware stormen, reddingsboeien en grote, overweldigende golven. Maar ook over een kabbelende zee en het jezelf mee laten voeren door de wind.

Het varen brengt een nieuw perspectief binnen. Het geeft de hoop dat er ook nog nieuw land te ontdekken is. Dat hoe zwaar de storm soms ook is, hij altijd ook weer gaat liggen…

Deel dit artikel: