Nog net op tijd

De zoveelste thuiswerkdag. Mijn telefoon gaat, het is mijn collega. Twijfelend zegt ze ‘weet je nog dat ik vertelde over die zaak waarin de vader op sterven ligt?’

Tien minuten later zit ik op de fiets naar het station. Mijn collega heeft gehoord dat de vader niet lang meer te leven heeft. Ze gaat er zo naartoe om haar advies toch nog aan hem te vertellen. Dat je zoiets liever niet alleen doet, spreekt voor zich.

In de trein lees ik diagonaal haar rapport door. Het is een intens verdrietig verhaal. Een jongetje van drie jaar, vader een tumor in zijn hersenstam, moeder zwaar alcohol verslaafd. Hun zoontje is gelukkig al maandenlang bij opa en oma (vaderszijde). In de ruzies die ouders hebben, wordt flink geweld gebruikt. Vader is hierin niet meer tegen moeder opgewassen. Hij laat haar toch steeds weer in zijn huis…

Na een ruzie vannacht is vader op zijn gezicht gevallen, moeder heeft hem in een dronken bui geduwd. Pas na 20 minuten kwam ze op het idee om 112 te bellen. Al die tijd lag vader roerloos op de grond, denkend dat dit zijn einde was.

Nu is hij, net als zijn zoontje, bij opa en oma (vaderszijde) thuis. De warmte en betrokkenheid van de familie is bijna tastbaar, evenals het verdriet.

Vader is nauwelijks meer aanspreekbaar. Met moeite probeert hij af en toe een woord te zeggen. Zijn hoestbuien en gespuug zijn mensonterend. Wanneer mijn collega uitlegt dat zijn zoontje absoluut niet naar zijn moeder gaat, zie ik iets dat op een glimlach lijkt. Hij steekt langzaam zijn duim op.

Na het gesprek volgt er toch een spoedoverleg. Kunnen we niet nu meteen iets doen? Ja. dat kunnen we, want er zijn twee ouders die allebei geen gezag meer kunnen uitoefenen. Na een telefonische uitleg van de situatie aan de kinderrechter volgt de voorlopige voogdijmaatregel.

Opa (vaderszijde) neemt direct zijn telefoon op en is mijn collega terecht dankbaar voor dit besluit en het snelle handelen. Vader slaapt ondanks zijn pijn eindelijk even, maar hem zal dit straks zeker uitgelegd worden. Moeder is vanwege de drank opnieuw niet aanspreekbaar. Oma (moederszijde) neemt haar telefoon op en begrijpt de uitleg. Ze wil graag dat haar dochter verplicht wordt opgenomen, maar krijgt dit nog nergens voor elkaar.

De volgende ochtend belt mijn collega in tranen op. Vader is zojuist overleden. Hij heeft nog gehoord over de voogdijmaatregel. Waarschijnlijk heeft hij mede hierdoor zijn rust gevonden.

Deel dit artikel: