Moeten

We moeten met z’n allen van alles. Je moet je op een bepaalde manier gedragen, je moet je aan de afspraken houden, je moet belasting betalen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn opa zei vroeger altijd in onvervalst Brabants: “Moeten, die ligt op het kerkhof”. Klopte niet helemaal met de eigenlijke uitspraak, –want die ging over niet willen– maar het zegt vooral iets over de mate waarin mijn opa zich weigerde te conformeren aan de eisen van anderen. Ik zie dit ook terug bij veel van de gezinnen die ik begeleid, zodra zij ervaren dat iets moet, dan gaan de hakken in het zand en is er weerstand. Maar is dat wel weerstand? Is het niet een hele normale reactie op een situatie, waarin je je gaat verdedigen omdat anderen je zelfbeschikkingsrecht afnemen?

Ik zag het ook met de aanhoudende stroom van -breek-me-de-bek-niet-open stront over de coronamaatregelen. Misschien zijn mensen het er mee eens, misschien ook niet, maar schoen wringt vooral op het stuk, dat mensen niet zelf kunnen bepalen hoe ze ermee omgaan. Het wordt ingewikkeld als een ander voor jou bepaalt dat je je mooie onderkin van het thuiszitten moet afdekken met een synthetische mondkap waar je een bek vol puisten van krijgt. Mijn opa had er wel raad mee geweten!

Binnen de jeugdzorg ervaren we als werkers een hoop moeten, is er voldoende willen, maar is die ruimte is er pas als onze beleidsmakers besluiten dat het moeten klaar is. Dat geldt ook voor de gezinnen waar we komen, die willen heel veel, zolang wij ze maar niet zeggen wat ze moeten.

Deel dit artikel: