Merel

Ik had een afspraak bij je in de buurt en reed langs je huis. Althans, in mijn hoofd woon je hier nog altijd samen met je moeder en broer, maar zeker weten doe ik het niet.

Waarschijnlijk woon je allang zelfstandig, want we zijn inmiddels 10 jaar verder. Levens gaan door en zoals ook ik niet stil sta, staan ook de levens niet stil van de gezinnen waar ik ooit bij betrokken ben geweest.

Grappig hoe dat soort dingen werken, ik zie het bij de mensen die ik ondersteun. Ik besta als ik vanuit mijn functie in contact met hen ben, maar verder ben ik er ook niet. De verbazing die te zien is als mensen me buiten hun eigen context ergens tegenkomen. Verwarring wanneer ze zich beseffen dat ik aan het einde van een werkdag niet een soort van knop op mijn rug heb zitten waarmee ik uitgezet wordt. Huh? Doe jij boodschappen bij de supermarkt?

10 jaar geleden kwam ik voor het laatst bij je thuis voor een eindgesprek omdat je meerderjarig geworden was, daarmee kwam de jeugdbeschermingsmaatregel te vervallen. Ik had een taart gehaald, omdat je lange tijd geroepen hebt dat je taart zou eten als ik weg zou gaan. Het zou feest zijn, je hing de vlag buiten en zou dagenlang plezier hebben. Wat heb je me vervloekt, uitgescholden en weggekeken. Om vervolgens 1 dag later te bellen dat je er spijt van had, dat je het zo niet bedoeld had en dat je het fijn zou vinden als ik weer zou komen.

We hebben een intensief traject met elkaar gelopen, je zorgde zo slecht voor jezelf dat je forse gezondheidsrisico’s liep. Meerdere keren ben je met een ambulance vervoerd naar het ziekenhuis. Thuis lukte het niet meer, je moeder ging er aan onderdoor en moest opgenomen worden. Je broer kon zich, met veel stutten en steunen, zelf net staande te houden in een maatschappij die veel vraagt, juist van mensen met een verstandelijke beperking. Je vader, die was al geruime tijd uit beeld omdat hij verhuisd was naar het buitenland.

Je paste niet binnen de bekende hokjes: binnen de GGZ werd je niet geschikt bevonden. Een kliniek voor eetstoornissen was ook niet passend, omdat men hier niet ingespeeld was op je medische achtergrond. Een open behandelsetting daar liep je telkens weg en de veiligheidsrisico’s waren dermate groot dat je uiteindelijk gesloten geplaatst moest worden. Aan de andere kant van het land, ver weg van de mensen waarvan je houdt en tussen meiden die misschien nog wel meer ellende ervaarden dan jijzelf. Om je staande te houden, namen in aanvang de gedragsproblemen eerder toe, dan dat je de rust vond die je nodig had.

Binnen je behandeling werd toegewerkt naar verlofmomenten, in aanvang kon dit in de regio en daarna kon je toewerken naar verlof thuis. Maar dan moesten er eerst een aantal verlofmomenten in de regio goed gaan en die moesten begeleid worden door iemand uit je eigen netwerk. Er was niemand om deze momenten met je te delen, je moeder was niet in staat om zelfstandig te reizen. Dat was bekend, maar regels zijn nu eenmaal regels.

Ik heb het ritje een behoorlijk aantal keren samen met je moeder gemaakt zodat je toch op verlof kon. Dat waren soms lastige middagen, had ik net 2,5 uur in de auto gezeten met je moeder om vervolgens een hele middag tegen de muur van hechtingsproblematiek op te lopen. Fijn dat je er was Natalie, succes met de terugreis! Binnen de jeugdzorg van nu zou ik er geen tijd meer voor hebben, ik wil niet eens nadenken over de gevolgen die dit voor jou gehad zou hebben. Met veel onvoorwaardelijke acceptatie en vasthoudendheid, kwamen we op het punt dat je thuis op verlof kon, voor jou was dit het kantelpunt wat je nodig had om gemotiveerd te zijn tot veranderingen. Je was nog niet klaar op je 18^e, maar we hebben samen een team om je heen gebouwd waardoor je nog meer kon groeien.

Ik zag in het voorbij rijden een klein jongetje de voortuin uit rennen achter een bal aan, ik hoop dat het jouw zoontje is die op bezoek is bij oma. Hoop vooral dat je gelukkig bent en dat het goed met je gaat.

Deel dit artikel: