Jij hoort er gewoon bij

“Lieve iedereen, met moeite en veel liefde maak ik deze groepsapp aan”. Zo opent de moeder van één van ‘mijn’ jongens de WhatsApp groep waar ze mij en de Jeugdreclasseerder net in heeft toegevoegd. In de app zitten verder nog zo’n 25 vrienden en familieleden van het gezin.

Collins moeder maakt de groep aan omdat ze een afscheidsboekje voor hem maakt en vraagt of iedereen iets wil insturen. Dat boekje wil ze hem op Schiphol geven, vlak voordat hij in het vliegtuig stapt om in Spanje een jaar lang heel hard aan zichzelf te gaan werken. Er is daar een plek waar hij niet langer alle ballen in de lucht hoeft te houden, maar zich kan focussen op zijn eigen pad. Waar niet constant iedereen let op wat hij fout doet, maar hij mag laten zien wat hij goed doet en de ruimte krijgt om de rest te leren. Waar hij hopelijk snel wat beter in zijn vel zal zitten. Ver weg van het criminele netwerk waar hij steeds dieper in verstrikt raakt. Maar daarmee helaas ook ver weg van de mensen die hem zo lief hebben.

Ik ben apetrots op deze moeder. En ik vind Collin zo’n ontzettend leuk joch en ik gun hem de wereld. Maar ik voel me ook een beetje ongemakkelijk om als raadsonderzoeker in een appgroep vol familie en vrienden te zitten. Zonder mijn beslissing zou deze groep niet hoeven bestaan. Want Collin gaat naar Spanje met een machtiging uithuisplaatsing die ik bij de rechtbank heb verzocht. Dat vinden wij nodig, maar het is wel echt een heftige stap.

Ik twijfel even en app zijn moeder dan buiten de groepsapp om. Dat ik ook zeker iets ga maken, maar dat ze maar even moet kijken of het er wel tussen past. “Natuurlijk wel”, appt ze. “Jij hoort er gewoon bij”.

En precies die houding is wat maakt dat ik er vertrouwen in heb dat we dit met z’n allen op een goede manier kunnen gaan doen. Ja, het is een grote stap, maar we doen het zo goed mogelijk, en vooral sámen.

Afscheid nemen. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het voor Collin en de mensen om hem heen moet zijn. Hoe het voor zijn moeder is om straks op Schiphol te staan en je stoere maar o, zo gevoelige puberzoon uit te zwaaien. Hoe het voor zijn zusje is om haar grote sterke broer zo lang te moeten missen. Maar wat is het belangrijk om Collin op een goede, liefdevolle manier afscheid te laten nemen. Want met wat voor gevoel hij dat vliegtuig in stapt, kan zoveel invloed hebben op hoe het verder gaat.

Het is ontzettend belangrijk om te voelen dat je niet wordt losgelaten of weggestuurd. Dat er een supportsystem om je heen staat dat zegt dat het goed is dat je de behandeling daar aangaat en dat vertrouwen in je heeft. Want Collin wil niet weg. Hij is bang dat mensen hem vergeten. Dat, als hij straks terug komt, iedereen verder is gegaan met zijn leven en hij helemaal alleen is.

Ik denk aan de andere jongen die een half jaar eerder naar hetzelfde project is gegaan. Af en toe heb ik nog contact met zijn moeder, om te vragen hoe het gaat en omdat ik benieuwd ben of we er goed aan hebben gedaan. Want zo’n lang behandeltraject zo ver weg van huis is een ingrijpende beslissing. Toen ze laatst bij haar zoon op bezoek was geweest, stuurde ze me een foto. Blij kijken ze in de lens. Armen om elkaar heen. Hij een kop groter dan zij inmiddels, met rust op zijn gezicht. Wat is hij, op alle fronten, in die zes maanden enorm gegroeid.
Regelmatig doet ze hem de groetjes van mij, en in het kerstpakketje dat ze hem opstuurde, zat ook een kaart en wat lekkers met mijn naam er op. Hij weet echt niet wat hij daar mee moet en bromt dan maar wat over ‘wat dat mens toch steeds moet’, vertelt zijn moeder me. Want het is hard werken daar in Spanje. En dat is uiteraard helemaal de schuld van ‘dat mens’. Maar samen met alle mensen om hem heen blijf ik dat doen. Omdat ik hoop dat hij er later op terug kan kijken en kan denken: “Hé, ze lieten me niet los. Ze stuurden me niet weg. Ze zijn me niet vergeten.” Dat is belangrijk.

Met die gedachte in mijn hoofd koop ik een mooie kaart voor Collin en schrijf die vol met bemoedigende woorden. Zijn moeder plakt die kaart in een boekje dat uitpuilt van liefde van alle mensen om hem heen. Een boekje dat een belangrijke boodschap draagt:

Een jaar ver weg van iedereen is ontzettend ingrijpend. Maar je bent daar met een doel en je bent daar in liefde heen gegaan. De mensen om jou heen hebben het volste vertrouwen in jou. Je bent wel ver weg, maar je bent niet weggestuurd. Er wordt met smart op jouw terugkomst gewacht.

Jij wordt niet vergeten. Jij hoort er gewoon bij.

Deel dit artikel: