Jessie

Of ik even tijd had om je te bellen, want je had een klein vraagje.

April 2020, we zitten middenin de coronacrisis. De eerste weken van onzekerheid, niemand wist hoe het eruit zou zien en de wereld ging op slot. Opeens hele dagen thuis, school en werk vanachter een scherm, ontwikkelingen die ineens stil komen te staan. Zo ook jouw toegekende urgentie voor een eigen woning.

Al maanden ben je thuisloos, geen eigen plek en afhankelijk van anderen. Op een rauwe manier heb je geleerd dat niets in het leven gratis is. Een plek om te slapen is vaak een wederdienst. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe het voelt, als je jezelf moet inzetten om een dak boven je hoofd te hebben. Wanneer je je principes moet verloochenen om te overleven. Je zegt dat het went, dat je kan doen alsof je er niet bent. Het maakt me verdrietig dat je na al die jaren jeugdzorg ook als jongvolwassene nog altijd in de ellende zit.

Natuurlijk heb ik tijd om je te bellen. Je vertelt me dat je bang bent zwanger te zijn en als dat zo is dan is dat zwaar klote, want je hebt geen idee wie dan de vader kan zijn. Je weet niet wat te doen.

We hebben een bijzondere relatie met elkaar, waarin alles ongenuanceerd gezegd kan worden, de rafelrandjes maken het bijzonder en koesteren we samen. Vinden we beiden prettig, het is duidelijk en oprecht. Voor buitenstaanders is de cynische ondertoon niet altijd goed te begrijpen.

“Effe terug, dat noem jij een kleine vraag? Een kleine vraag is: ik ben vergeten wanneer onze volgende afspraak is”. Je lacht aan de andere kant van de telefoon door je tranen heen. We spreken af elkaar een uur later te zien. Zoekende naar hoe we dat gaan doen met alle coronamaatregelen hebben we het over mondkapjes, beiden concluderen we dat dit volstrekt belachelijk is op dit moment. “Echt he Natalie, loop ik te zeveren over mondkapjes, ik had beter wat eerder aan bescherming kunnen denken”. Ondanks alle ellende blijf je overeind op jouw manier. “Met een mondkap op, ben je niet ineens onvruchtbaar Jess”. 

We spreken buiten af bij de supermarkt, ik koop een zwangerschapstest voor je zodat je weet waar je aan toe bent. Dat klinkt simpel en efficiënt, maar als alles dicht is en je hebt geen eigen plek dan is een toilet vinden nog best een uitdaging. De test blijkt negatief, een opluchting. Je wil echt wel kinderen, maar je wil vooral dat je toekomstige kinderen een betere uitgangspositie hebben in het leven.

Zwijgend zitten nog een tijdje naast elkaar op een bankje, soms is alleen er zijn genoeg en valt er niets te zeggen.

Deel dit artikel: