Je bent nooit alleen

‘Koffie? Natuurlijk’ zeg ik met een lach op mijn gezicht. Hoe ik mij ook voel, een goede kop koffie kan wonderen doen.  Koffie, knuffelen met de kat, en schrijven, oftewel;  mijn perfecte ochtend. Het liefste alleen, nog even geen telefoon, maar mij eerst even proberen te richten op hoe het met mij gaat en hoe ik mijn dag in wil gaan. Dit heb ik niet altijd zo gedaan. Stil staan bij mezelf deed ik nooit en is iets wat ik nog steeds wel lastig vind. Want bij wie sta ik dan stil? Wie ben ik eigenlijk? 

Ik ben Fleur, 22 jaar en woon met mijn ouders, broertje en Luna, onze lieve kat in Amstelveen. Ik hou van lekker eten, maar bak ook graag lekkere dingen. Schrijven is naast sporten een uitlaatklep, maar zo zijn muziek luisteren, gitaar spelen of foto’s maken ook fijne hobby’s.

Chaotisch of gestructureerd? In de keuken is of alles in bakjes gesorteerd, of de chocolade zit aan alle keukenkastjes, maar ook in mijn haar. Herkenbaar?

Net als in de keuken is mijn leven ook niet altijd even gestructureerd geweest. De dingen die ik hierboven benoem, waren plots niet meer zo vanzelfsprekend. Een aantal jaar geleden zaten school, werk, hobby’s, leuke dingen doen en lekker eten er voor mij niet meer in. Mijn leven bestond ineens uit verschillende diagnoses, therapieën, behandelingen, ziekenhuizen en klinieken. Ik bleef steeds maar hetzelfde cirkeltje doorlopen. Pas na uit het zoveelste dieptepunt weer omhoog te zijn gekropen wist ik dat alle diagnoses, patronen en gevoelens kwamen vanuit één bepaald groot thema; seksueel misbruik.Mezelf gaan openstellen voor mijn eigen emoties, gedachtes en herinneringen is de eerste stap geweest richting herstel. Maar zeker ook het stukje openheid creëren naar mijn omgeving. Ik kon weer steun ervaren en hulp toelaten. ik wist eindelijk waarmee ik aan de slag kon gaan. Traumabehandeling.

Dit schreef ik eerder:

Chaos
Zie de chaos als een puzzel van een heleboel stukjes. Eerst was er ook wel chaos, maar je wist niet wat de chaos was. Zoals als een puzzel waarvan alle puzzelstukjes op de kop liggen. Er is chaos, er zijn dus puzzelstukjes maar je weet niet welke en dus ook niet hoe je ‘m kan oplossen. Na jezelf langzaam te gaan openstellen, kunnen er een heleboel puzzelstukjes omgedraaid en zichtbaar worden. Nu kan je daar verder mee in bijvoorbeeld therapie. Er is nog wel chaos, maar beetje bij beetje weet je steeds meer wat de chaos is. Als de chaos duidelijk is en je alle puzzelstukjes kunt zien, kun je de puzzelstukjes, oftewel de chaos eerst gaan sorteren, zoeken welke stukjes bij elkaar horen en dan de puzzel gaan oplossen.

Ik schrijf vaak zonder te denken en dan kunnen zeker de puurste, eerlijkste stukken ontstaan, maar vaak ook enorm lange. Mijn uitdaging is onderwerpen bespreekbaar te maken, maar dan proberen te kijken waar het echt om draait. zodat er ruimte overblijft voor eerlijke, maar hoopvolle woorden die hopelijk tot steun kunnen zijn. Ik hoop ook te laten zien dat je niet alleen bent en dat over alles gepraat kan en mag worden. Dat niks gek is en er voor iedereen ruimte is, om zijn of haar verhaal te doen en vragen te mogen stellen. En wie weet haal je er wel inspiratie uit, voor jezelf, want ik geloof dat ieder persoon een kracht heeft om zelf te mogen ontdekken wat voor hem of haar wel en niet werkt, vooral wat nodig is om openheid te creëren. Ik heb nu ervaren dat dit enorm helpend kan zijn, dus ga je mee ontdekken wat jij hiervoor nodig hebt?

Liefs Fleur

Deel dit artikel: