Jasjesgedoe

IK WIL NIET NAAR SCHOOL!!!!! Ik hoor Gaby van 9 jaar oud al gillen en krijsen als ik uit de auto stap. Stampvoetend en in gevecht met de mouwen van haar jas, mouwen niet meewerken met het uittrekken van diezelfde jas. Moeder staat met het schaamrood op haar kaken te sjorren aan de jas om deze weer aan te krijgen, de taxichauffeur aanschouwt het allemaal vanachter zijn stuur. 3 jonge kinderen zitten met hun neus tegen het raam geplakt in de taxi om het allemaal goed te kunnen bekijken.

Gaby heeft heel goed door dat ze publiek heeft en dit brengt de diva in haar naar boven. Een van haar vele talenten is haar gevoel voor drama, vanaf een afstandje is het bijna komisch zoals ze de situatie kan uitvergroten, ware het niet dat de onmacht van beiden zo voelbaar is in dit moment van strijd. Voor moeder is het een terugkerend fenomeen: zij vraagt iets aan Gaby en het loopt uit op een strijd waarin beiden zich verliezen. Het gaat vandaag allang niet meer over het jasje  en over het niet naar school willen, hier is willen winnen nog de enige drijfveer van zowel Gaby als moeder. Geen gezichtsverlies oplopen in welke vorm dan ook. Moeder wil niet gezien worden als de ouder die haar kind niet onder controle heeft en Gaby wil haar status van “herrieschopper” bij leeftijdsgenoten vasthouden. Deze status biedt haar een coping muurtje van bescherming: wanneer je beperkt benaderbaar bent, kun je ook niet gekwetst worden.

Onder de oppervlakte speelt er veel meer. Gaby vindt het spannend om naar school te gaan, omdat mama dan alleen thuis is. Tussen ouders is sprake van een complexe echtscheiding en hoewel ouders beiden ontzettend hun best doen om hierin tot veranderingen te komen, zijn oude patronen hardnekkig en vraagt het herstellen van wederzijds vertrouwen nu eenmaal tijd. Het is ouders dit weekend niet gelukt om Gaby te beschermen voor hun strijd. Met vallen en opstaan worden er zeker stappen gezet, maar wanneer ouders wat wiebelig zijn over hun eigen kunnen, heeft dit zijn weerslag op Gaby. Zij mist dan kaders en grenzen en gaat haar eigen veiligheid creëren door de strijd op te zoeken. Die strijd verloopt vaak op een voorspelbare manier en is daarmee veilig. Gaby mag erop gaan vertrouwen dat het oké is als mama alleen thuis is, zoals ze er ook op mag vertrouwen dat papa en mama samen het beste willen voor haar en dat zij hier samen hard aan werken.

Gaby ziet me en ik zie aan haar gezicht dat ze me niet verwacht had. De jas ligt inmiddels op de grond in een plas water. “Huh? Wat doe jij hier Natalie?” “Ik heb een afspraak met mama, maar hoe komt die jas daar nou zo in die plas water, heeft je jas dorst?” Ik word beloond met een brede glimlach, mama krijgt een kus en Gaby loopt vrolijk de taxi in. Even de focus verleggen met een grapje.

Humor: het is soms net toveren.

Deel dit artikel: