Hoor en wederhoor

Persoonlijk

Geschreven door Yvon Arts

Leestijd: minuten

Kritische documentaires over jeugdzorg moeten gemaakt worden. Het signaal moet worden gedeeld en de gesprekken over de individuele zaken zijn belangrijk. Er is alleen wel iets dat mij frustreert als ik naar dit soort documentaires kijk. Namelijk, het gebrek aan wederhoor vanuit de instanties.

Ik ben ervan overtuigd dat er veel fout gaat en het is een feit dat er teveel slachtoffers zijn van hoe de jeugdzorg nu is ingericht. Het moet beter! En dat er zoveel fouten zijn gemaakt, maakt ook dat er (te)veel individuele verhalen gevonden worden.

Wat echter vergeten wordt of (bewust) onbenoemd blijft, is het feit dat instanties niet mogen en kunnen ingaan op individuele casuïstiek. Juist, omwille van de privacy van de betrokkenen. Dus zelfs al zou men willen reageren dan wordt de manier waarop knap ingewikkeld. Dan komt er een reactie in algemeenheden, waar niemand op zit te wachten.

En daarnaast speelt er nog een belangrijk aspect een rol, namelijk het al dan niet vooraf mogen inzien van beeldmateriaal. Iedereen weet dat er binnen de journalistiek veelvuldig gebruik wordt gemaakt van de techniek van knippen en plakken. Hoe smeuïger het verhaal, hoe beter én des te hoger de kijkcijfers…

Nou is de beeldvorming rondom jeugdzorginstanties in het kortgezegd al bedroevend en naar mijn idee gekleurd. Men doet het de laatste tijd echt voorkomen, alsof je kind om ieder klein misstapje al uit huis geplaatst wordt. Terwijl de praktijk zoveel genuanceerder ligt…

Maar goed, laat staan wat er gebeurt als documentairemakers een uitzending kunnen maken waarin naar hartenlust alle uitspraken (vanuit instanties) uit hun verband kunnen worden getrokken. Het is dus niet verwonderlijk dat veel instanties hieraan weigeren deel te nemen, met alle gevolgen van dien.

Want, het gevolg is dat om bovenstaande (en vast om nog vele andere) redenen vaak een eenzijdig verhaal gemaakt wordt. En dit draagt wederom bij aan een scheve beeldvorming van de jeugdzorgsector.

Bovendien helpt het naar mijn idee niet bij het vinden van oplossingen. Juist door de zaken die mis zijn gegaan gezamenlijk te evalueren, kun je concluderen wat er een volgende keer beter kan.

Ironisch genoeg is dat een van de hoofdpunten in onderzoeken naar de misstanden binnen de jeugdzorg; bij zaken die fout zijn gegaan, is er nou juist vaak geen hoor en wederhoor toegepast.

Deel dit artikel:

Uitgelichte afbeelding

Na ruim elf jaar als raadsonderzoeker, werk ik nu bewust op wat meer afstand. In mijn functie als procesregisseur heb ik regelmatig met jeugd te maken, maar vaak ook met volwassenen, die op hun beurt weer kinderen hebben. Dit brengt opnieuw interessante en complexe situaties met zich mee.
linkedin

Terug naar boven