Hoe woorden hun weg vinden

Met frisse tegenzin word ik samen met de gezinsvoogd binnen gelaten. De gezinsvoogd komt mij introduceren als de hulpverlener die samen met jullie gaat werken aan de gestelde doelen uit haar plan. De weerstand is duidelijk voelbaar aan mijn kant van de tafel. Is het eigenlijk wel weerstand of is het iets anders dat ik waarneem?

Misschien machteloosheid, moedeloosheid, angst, wantrouwen…?

Ik weet het niet, maar het houdt me wel bezig…

Ook als ik op de terugweg in de auto zit en het gesprek nog eens de revue laat passeren. Ik stel mezelf de vragen: Waarom denk ik meteen in termen als weerstand? Welke geschiedenis heeft dit gezin al met hulpverlening? Wat is de geschiedenis van deze ouders zelf?
Ik besluit het volgende gesprek de doelen vanuit de gezinsvoogd even los te laten en samen met deze ouders te onderzoeken wat ik vandaag heb waargenomen.

Als ouders van 2 prachtige zonen zitten jullie samen met mij aan jullie keukentafel een week later.
Ik deel met jullie dat het vorige gesprek me bezig heeft gehouden in de tussentijd. Dat ik het daar graag met jullie over wil hebben vandaag. Jullie zijn beide mensen van weinig woorden, tenminste zo lijkt het in eerste instantie.

Ik leg uit dat ik dit gesprek graag eens iets anders zou willen doen dan jullie misschien gewend zijn van hulpverleners in het verleden. Jullie laten mij gelaten uitleggen wat de bedoeling is en alle kaarten met foto’s krijgen een plek op tafel. Steeds meer wordt jullie blik getrokken naar de foto’s.
Zie ik jullie samen kijken naar de verschillende beelden en elkaar dingen aanwijzen.

Ik vraag aan jullie of jullie beide drie foto’s uit zouden willen kiezen die voor jullie passen bij het gesprek wat we vorige week hebben gehad. Foto’s die jullie gevoel wellicht weer kunnen geven.

Geconcentreerd en met veel aandacht worden de foto’s door jullie één voor één bekeken, opgepakt en soms ook weer teruggelegd. Na een tijdje hebben jullie beide drie kaarten gekozen. En waar jullie mensen van weinig woorden leken, blijken die woorden via de foto’s hun weg te hebben gevonden en vullen ze de kamer. Naast de kamer vullen ze ook jullie ogen, met tranen…
Tranen die samen met de foto’s en woorden vertellen over de liefde voor jullie jongens.
Over de angst ze te verliezen. Over de gevoelens niet goed genoeg te zijn als ouders.
Over zelf uit huis geplaatst te zijn vroeger en nog zoveel meer…

Het feit dat we samen naar de kaarten kunnen kijken en elkaar niet de hele tijd aan hoeven kijken lijkt het gesprek ook makkelijker te maken. Het uitspreken van al deze gevoelens geeft weer ruimte. Ruimte bij jullie als ouders omdat het jullie oplucht er zo over te spreken, laten jullie weten.

En ook ruimte voor het vervolg van de hulp: het gesprek de week hierna laten jullie weten dat jullie je erg gezien en gehoord hebben gevoeld en dat jullie het een kans willen geven samen met mij.

Deel dit artikel: