Het ikea-keukentje

OpvoedingPersoonlijk

Geschreven door Yvon Arts

Leestijd: minuten

‘Mevrouw van de kinderbescherming, weet u wel waar ik zit?’ Mijn eerste telefoongesprek met jou begon op een wonderlijke wijze. Natuurlijk wist ik waar je zat, dat was de aanleiding voor het spoedonderzoek. Met een gedwongen maatregel was je opgenomen binnen de psychiatrie. Ze zeiden dat je vanwege overbelasting in een psychose was beland. Al vond jij dat dit niet zo was…

Je had je, uit het niets, gemeld bij de politie in Rotterdam. Je zou niet meer veilig zijn in je huis en zat met je dochtertje van vier in een hotel. De politie was gelukkig alert en belde de crisisdienst. Van het een kwam het ander. Je oom en tante kwamen je dochtertje halen.

Achteraf is het zo voorstelbaar. Je bent pas eind twintig jaar. Je had je leven tot voor kort perfect op orde. Leuke man, lief kind, goede baan en een fijne familie. Toen volgde de scheiding; je verloor in korte tijd je vader, je opa en tenslotte ook je baan. Tijdelijk woonde je met je dochter bij je moeder, maar deze bemoeienis werd je teveel.

Eenmaal op jezelf lukte het moeizaam om je huis op orde te krijgen. Er lag geen vloer en er zat tape op de ramen. Je liet steeds minder mensen binnen. Je dochtertje ging niet meer naar de peuterspeelzaal, maar ook niet naar school. Ze was immers vier en nog niet leerplichtig…

Er was geen enkel zicht op hoe het met haar ging. Oma kwam soms stiekem kijken. Mogelijk heeft dit je wantrouwen en angsten wel vergroot.

Juist doordat je het zo graag goed wilde doen voor je meisje, ging het mis. Je hield je groot voor haar en probeerde haar weg te houden bij de moeite die jij met het leven had. We verschillen van mening over de invloed die dit alsnog op haar gehad kan hebben.

Wanneer ik je bezoek in de kliniek ben je rustiger dan tijdens onze telefoongesprekken. Ik herken je nauwelijks van je profielfoto waarop je perfect opgemaakt uitdagend in de camera kijkt. Je erkent gelukkig wel dat het eerst goed met jou moet gaan, voordat je weer volledig voor je dochter kan zorgen.

Toch wil je haar het liefst direct ophalen als je uit de kliniek mag. Dit vind ik geen goed idee en ik maak hierover veiligheidsafspraken met je oom en tante.

Woest ben je, wanneer je ze leest, maar je houdt je er desondanks toch aan.

Uiteindelijk mail je mij dat je begrijpt waarom we een ondertoezichtstelling en een formele uithuisplaatsing aanvragen. Je vindt het niet meer zo erg. Je laat me weten dat je je dochter enorm mist, maar overal sterker uit wil komen. Vrijwillig blijf je nog twee weken langer in de kliniek. Je dochter is ingeschreven op een school. En, je hebt een ikea-keukentje voor haar gekocht. Ze is er erg blij mee.

Wanneer ik beneden kom en het ikea-keukentje van mijn dochter zie staan, komt het besef: dit had mij evengoed kunnen overkomen…

Deel dit artikel:

Uitgelichte afbeelding

Na ruim elf jaar als raadsonderzoeker, werk ik nu bewust op wat meer afstand. In mijn functie als procesregisseur heb ik regelmatig met jeugd te maken, maar vaak ook met volwassenen, die op hun beurt weer kinderen hebben. Dit brengt opnieuw interessante en complexe situaties met zich mee.
linkedin

Terug naar boven