Georganiseerde chaos

Als ik de auto parkeer hoor ik jullie al schreeuwen. Dat is op zich niet eens zo bijzonder, in dit deel van de stad kijkt niemand op van een scheldwoord meer of minder en jullie manier van communiceren is luid met een rauw randje.

Buurman Gerrit zit buiten in de voortuin, het zonnetje schijnt, hij heeft een biertje in de hand en ik word begroet met de woorden: “kom jij maar eens ff lekker bij mij op schoot zitten schatje!” voorzien van bulderend gelach. Ik ben op dit soort momenten in mijn element, dan komt het volkse meisje in me naar boven die zich prima staande kan houden in dit deel van de stad, omdat ik hier zelf ook opgegroeid ben. “Ik kom zo terug Gerrit, als jij dan even mijn baas belt dat ik verder klaar ben vandaag, dan ga ik ondertussen nog ff naar de buren”. Meer bulderend gelach en de woorden “die baas van jou, die kan jou niet missen, net als ik” galmen na als ik bij jullie naar binnen loop. De voordeur staat open zoals altijd, ik stap binnen en tref hier een enorm schuimbad aan.

“Echt Natalie, als die vent nou ook maar 1 ding goed kan doen, dan vreet ik m’n slippers op”. Vader zit mopperend op zijn knieën het schuim weg te vegen, de kinderen vliegen elkaar in de haren vanaf de bank en moeder staat haar zoveelste sigaret te roken in de keuken. Ondertussen lopen de 2 honden het schuim overal naartoe.

Ik begeleid de honden naar de tuin, vraag moeder om een emmer en weet de kinderen zover te krijgen dat ze me meehelpen. Ik kan en mag veel zeggen in dit gezin, dus de boodschap: “Hou toch op met dat gemauw, de meeste kerels weten niet eens waar het afwasmiddel staat” geeft lucht. Moeder pikt de intentie -dat zij moet stoppen met mopperen op vader en dat ze in plaats daarvan gaat waarderen dat hij gepoogd heeft iets te doen in het huishouden- prima op uit mijn opmerking. Binnen 15 minuten is de keuken weer schuimvrij en kan er gelachen worden om vader die afwasmiddel in de wasmachine gedaan had omdat het wasmiddel op was.

Net als we klaar zijn komt er een tante binnenlopen met aanhang, de buurvrouw komt om de hoek kijken waar toch al die herrie vandaan komt en hiermee zit de kleine woonkamer direct vol en staat deze in no-time blauw van de rook. Ik ga straks weer als een nicotinespons de auto in.

“Zeg dames en heren, ik ben hier natuurlijk niet gekomen om te poetsen, dus we moeten het wel nog over een aantal dingen hebben.” Er vindt een prima gesprek plaats, waarin het gezin samen met een deel van hun netwerk tot oplossingen kan komen voor de zorgen die er liggen. Binnen een half uur hebben we met elkaar veiligheidsafspraken gemaakt waar iedereen achter kan staan.

De kinderen rennen door de kamer achter elkaar aan, er vinden kleine opstootjes plaats tussen de kinderen die gecorrigeerd worden door schreeuwen en schelden vanuit ouders en ondertussen bespreek ik nog een aantal praktische zaken die afstemming vragen.

Volgende keer eens het gesprek aangaan over geweldloze communicatie, kan ik zelf ongetwijfeld ook nog wat in leren.

Deel dit artikel: