Gebrek aan (ver) binding

Recent heb ik een lief meisje leren kennen. Ze houdt van uno spelen, hard rennen en grapjes maken. Mede door deze eigenschappen had ze direct een connectie met onze zesjarige dochter. Er is alleen één verschil, dit meisje wordt bijna achttien jaar.

Volwassenheid brengt niet alleen een volwassen lijf met zich mee, wat in dit geval knap ingewikkeld is, maar ook bepaalde verantwoordelijkheden en plichten. Denk aan het stemrecht, maar vooral ook aan premie betalen voor zorgverzekeringen, aansprakelijkheden, aanvraag DigiD, etc. Zaken waarvan bekend is dat het de meeste mensen met (en trouwens ook zonder) een beperking niet zelf lukt.

En in het geval van dit meisje betekende het ook moeilijke nieuwe situaties en vooral verandering. Want, sommige logeerhuizen en hulpverleningsinstanties blijven maar tot je achttiende betrokken. Wat ook weer met financiering vanuit verschillende wetten te maken heeft.

Extra pijnlijk vond ik het om van haar ouders te horen, dat bepaalde systemen totaal niet aan elkaar gelinkt zijn.

Het is toch eigenlijk best gek dat voor iemand die haar hele leven al een beperking heeft, vanaf achttien jaar pas bewind en mentorschap kan worden aangevraagd. Uiteraard snap ik dat er jongeren zonder sociaal netwerk of betrokken ouders zijn voor wie deze extra bescherming nodig is, maar maak het ouders in deze toch al moeilijke situatie alstublieft makkelijker.

In het geval van het meisje begreep ik zelfs dat er brieven vanuit de gemeente kwamen met het aanbod voor allerlei leuke sporten / activiteiten en vouchers,  waaraan zij vanwege haar beperking niet kon meedoen. Diezelfde gemeente geeft al jarenlang haar beschikking voor speciaal vervoer af…

Het zal vast per gemeente verschillen, maar zou het niet mooi zijn om hiervoor een beter en minder bureaucratisch ingewikkeld systeem te bedenken waarin dit soort pijnlijke situaties voorkomen kunnen worden?!

Deel dit artikel: