Even kennis maken…

Persoonlijk

Hi, mijn naam is Laura en ik heb een wat ongewoon gezinsleven. Ik ben getrouwd met Daniël en samen voeden we 5 kinderen op die niet meer thuis kunnen wonen, met plek voor nog één kindje! Het eerste wat je nu wellicht denkt is dat we een pleeggezin zijn, dat is niet het geval. We hebben een gezinshuis. Dat is een vorm van kleinschalige jeugdzorg, gericht op ‘zo gezinsmogelijk’. Geen tegenbeweging tegen de groepen, maar een aanvulling. Met als doel, meer gezinsplekken voor kinderen die zware trauma’s hebben ervaren. Meer ruimte waar zij een zo gewoon mogelijke opvoeding kunnen genieten, maar wel gegeven door mensen die weet hebben van wat trauma inhoud, wat een trigger is en hoe het kind hierin te kunnen ondersteunen. Dat doen wij. We hebben een zooitje ongeregeld bij elkaar, ‘de bende van Ellende’. De kinderen zijn de ellende niet, begrijp me niet verkeerd, ik lach wat af op een dag. Wat zij mee hebben gemaakt is wel ellendig, dat komt dan ook vaak ten sprake.

Dit is mijn eerste blog voor Hart voor de Jeugdzorg en ik heb er lang over nagedacht. Wat wij doen valt niet goed in een hokje te plaatsen. Het is maatwerk ten top, net zoals jij dat doet als je een biologische ouder bent. Maar we zijn wel een apart groepje bij elkaar, want er gebeurt veel in de interactie, in de dynamiek van ons gezin. Soms vertrekt er ook iemand of komt er iemand bij. Soms vertoont iemand agressie of dissociatie. Dat is pittig en heeft invloed op het hele gezin. We herstellen dan samen en de volgende dag genieten we weer op de kinderboerderij.

Ik weet dat veel jeugdprofessionals dit lezen en dat gezinshuiszorg dan niet zo onbekend is, toch wil ik mijn reis bij Hart voor de Jeugdzorg beginnen met deze blog. Want nog te vaak word onze hulpverlening verward met pleegzorg. Dat is super zonde, want het zijn twee totaal verschillende vormen. Waarbij gezinshuiszorg een intensieve vorm van woonzorg is.

Ik wil jullie meenemen in de start van ons gezinshuis en ik ben erg benieuwd naar de vragen die jullie hebben.

Het begon allemaal anderhalf jaar geleden. Mijn man en ik waren al pleegouders van onze mooie meid (nu 10 jaar) en wilden ‘dit’ zo graag voor nog meer kinderen doen. Maar daarmee hadden we ook de realisatie dat je de tijd een energie die je hebt niet oneindig is…we moesten namelijk ook nog werken!

Ik was sociaal werker en in verschillende functies aan boord gestaan en aan het stuur. Nu bedacht ik me op een gegeven moment ook; ‘Het werk wat ik nu doe voor andere, vreemde mensen die ik niet ken maar het beste gun…dat kan ik ook doen voor kinderen die bij me wonen’. De motivatie leek me dan totaal anders, want waar mijn werk me soms verveelde, verveelde het uitpuzzelen van het soms complexe gedrag van onze pleegdochter totaal niet.

Haar reactie, soms doordrenkt door trauma en angst, vond ik juist interessant. Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit de volgende keer anders loopt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat haar angsten afnemen? Hoe kunnen we haar een fijn leven geven? Kon ik dit voor meer kinderen doen? Of houd het op een gegeven moment op? Zit er een limiet aan hoeveel je kunt houden en van hoeveel kinderen je kunt houden?

Je kunt het allemaal wel bedenken…maar écht weten hoe het zit, ervaar je pas als je het ook doet.

 

 

Onze weg begon naar gezinshuisouder worden, met als start een nieuw en groter huis. Een huis aan de rand van een bos, met ruimte om af en toe lekker buiten te schreeuwen.

We verdiepten ons in samenwerkingen met de gemeenten om ons heen en besloten als vrijgevestigd gezinshuis verder te gaan. Dat wil zeggen, niet als franchise onder een grote organisatie. Met als grootste reden dat het budget dan helemaal naar de jeugdigen gaat. We hebben daar nog geen moment spijt van gehad. Als SKJ geregistreerd professional en met de Inspectie voor Jeugd Gezondheidszorg die meekijkt, werken we precies hoe gevraagd word. Met alle kaders die andere professionele organisaties ook hebben, maar we mogen het wel inrichten zoals wij dat willen.

Voor ons betekent dat Rust, Reinheid en Regelmaat en met je laarzen in de modder.

Hier wil ik jullie de komende tijd in meenemen.

Dat wil ik doen met als grootste doel om jullie hart een beetje te openen voor de mogelijkheden die er zijn. Al die mooie dingen die je nu doet voor je pupillen, cliënten, die hebben andere kinderen die niet het geluk hebben van een veilige opvoeding, ook nodig.

Het is niet mijn missie dat iedereen gezinshuisouder moet worden. Helemaal niet. Het is geen beroep, het is een levenswijze. Maar mocht ik ooit iets kunnen betekenen als je dit wil overweegt, dan ondersteun ik je graag.

 

Deel dit artikel:

Uitgelichte afbeelding

Gezinshuisouder ben je 24/7. Er is geen pauze knop en daar verlang ik ook (bijna) niet naar. Mijn man en ik voeden zes kinderen op die niet meer thuis kunnen wonen. De redenen hiervoor zijn erg verschillend. Wat alle kinderen delen is een wens voor een fijne toekomst, ookal zien zij deze niet altijd voor zich. Een wens om gewoon mee te doen en te zijn. Om gezien te worden. Dat doen wij dan ook graag. We wonen en werken in ons gezinshuis en voeren een gezinsleven zoals ieder ander, met wat extra obstakels. We voeden op met een rugzak aan methodieken, maar eten ook gewoon samen macaroni en kletsen over school. Ik wil jullie graag meenemen in deze bijzondere wereld, waar jeugdzorg gezinshuiszorg word en ouderschap. Waar alles elkaar raakt voor een betere toekomst, waar kinderen ‘zo gezinsmogelijk’ opgroeien.
web linkedin

Terug naar boven