Durf te vragen

Je bent moeder van twee prachtige dochters van 9 en 11. Je bent moeder en tegelijkertijd ook weduwe. Drie jaar geleden is je man overleden, je maatje, de liefde van je leven, de vader van je kinderen…

Wat een vloedgolf aan gebeurtenissen en emoties kwamen er over jou en de meiden heen. Het overlijden kwam heel plotseling, in de ochtend gaven jullie elkaar een vluchtige kus. Jij ging naar je werk en hij bracht eerst de kinderen nog naar school voordat hij naar kantoor reed. Hij kwam niet meer thuis…

Zowel jij als je dochters hebben gemerkt dat mensen schrikken als je vertelt dat je man of je vader is overleden. Vaak zijn ze bang om je verdrietig te maken of té persoonlijke vragen te stellen. “Het is jammer dat ervan uit wordt gegaan dat je er niet over wilt praten” vertel je mij. “Want hij was zo’n ontzettende lieve man en fantastische vader, we hebben het graag over hem!”.

De boodschap die je wilt geven, ook aan hulpverleners die het lastig vinden om hierover in gesprek te gaan: Durf te vragen!!! Je kunt altijd zeggen: ‘Mag ik er iets over vragen?’ Dan kan de ander nog zeggen: ‘Ik wil het er liever niet over hebben’.

In de drie jaar die zijn verstreken hebben jullie alle drie een heel rouwproces doorlopen. Ieder van jullie je eigen pad, want dat gaat voor niemand precies hetzelfde… Jij verloor je man, de kinderen verloren hun vader, ook dat is een ander verlies…

Rouwen laat zich niet voorspellen, soms kan je na een “goede periode” ook ineens weer overspoeld worden door emoties van gemis en verdriet en soms ook boosheid.

Ik mocht met jullie een stukje meelopen op dit “rouwpad” en zag jullie intense verdriet maar ook jullie veerkracht.
Jullie hebben inmiddels alle drie jullie leven ook weer opgepakt, gaan door met de rouw geïntegreerd. Want rouwen stopt nooit, is nooit “klaar” of “af”. Het wordt wel anders, minder intensief vertel je… al blijft het gemis een onderdeel voor de rest van jullie leven.

Deel dit artikel: