Duckjes

Forensisch

D  e politie belt om me nog even in te lichten over Kai, de jongen die ik zo op het politiebureau ga bezoeken. Ze maken zich best veel zorgen om hem. Het delict waar hij van wordt verdacht is best ernstig, hij is nog jong en ze zijn bang dat het ‘een hele grote’ gaat worden.

Op het bureau ontmoet ik zijn ouders. Ze hebben zich in de ontvangsthal gesetteld en wachten gespannen op nieuws. Ze zijn zich rot geschrokken toen hun zoon vanmorgen van zijn bed werd gelicht. De hele familie is op de hoogte en ze willen allemaal graag weten wat ze kunnen doen om te helpen. Op internet hebben zijn ouders het nummer van de lokale opvoedhulp al gevonden en morgen hebben ze een afspraak. En dat hun zoon naast hulp ook straf verdient maken ze heel duidelijk.

Met Kai heb ik een open gesprek over serieuze zaken, maar ook over Black Bananas, het meisje dat hij stiekem leuk vindt maar waartegen hij dat nog niet durft te zeggen en over hoe gek hij is op zijn golden retriever. Als een agent hem na het gesprek terugbrengt naar zijn cel, aarzelt hij even, en vraagt dan aan de agent: “meneer, zou ik alstublieft mijn donald duckjes mogen ruilen voor twee nieuwe?”

Gehurkt zit hij even later bij de grote stapel beduimelde stripboeken. In opperste concentratie en met het puntje van zijn tong uit zijn mond.
Ik maak me niet zo druk om hem, eigenlijk.

Deel dit artikel:

Uitgelichte afbeelding

Het contact met jongeren en de gezinnen om hen heen vind ik het mooiste stukje van mijn vak. Die vijf minuten in een gesprek waarin een norse puber – die mij nauwelijks kent en die niet zit te wachten op mij – toch ineens de deur een stukje open zet en
me echt toelaat. Goud.

linkedin

Terug naar boven