Diego

T   ijdens een overleg gaat mijn telefoon. Ik kan het niet laten om er een vlugge blik op te werpen. Het is een appje van de politieagent waar ik deze week haast een hotline mee had. “Gevonden! Nu onderweg naar het bureau!”, lees ik. “Yesss”, blijk ik hardop te roepen. Mijn collega’s kijken me verbaasd aan. “Ik moet gaan. Spoedje. Sorry!” roep ik. Ik pak mijn spullen en met een glimlach op mijn gezicht loop ik het kantoor uit, richting het plaatselijke politiebureau. Diego was bijna twee weken vermist en ik maakte me gruwelijk veel zorgen, maar gelukkig is hij nu veilig. En ik heb mijn tanden er in gezet, dus hij is nog niet van me af.

Ik ken Diego en zijn ouders omdat ik drie keer eerder vanuit de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek heb gedaan. Sinds vorige zomer is er een ondertoezichtstelling bij jeugdzorg omdat het thuis niet goed ging. Diego ging toen ook al een tijdje niet meer naar school. Maar de rechter gaf hem een laatste kans om bij een nieuwe opleiding weer een frisse start te maken.

Omdat hij een keer is opgepakt met drugs heeft Diego een werkstraf gekregen. Daar heeft hij een paar keer met een smoesje afgezegd, tot hij uiteindelijk helemaal niet meer kwam opdagen. Daarom krijgt hij nu ‘vervangende jeugddetentie’: voor iedere twee uur werkstraf die hij niet heeft gedaan, moet hij een dag in de jeugdgevangenis zitten.

Omdat Diego ook op zijn nieuwe school niet meer komt, moet hij aanstaande vrijdag opnieuw naar de rechtbank voor schoolverzuim. De rechter wil van mij een advies: wat heeft Diego nou nodig om wél naar school te gaan?

Drie weken geleden ben ik daarom begonnen met een nieuw onderzoek. Na contact met de
Jeugdbeschermer en de politie bleek dat het niet zo lekker met hem ging. Diego hangt veel rond op straat, wordt verdacht van mishandeling en handelt in harddrugs. Op de afspraken met zijn therapeut komt hij niet. Thuis vecht hij met zijn moeder en hij is regelmatig nachten van huis. Eigenlijk doet hij waar hij zin in heeft.

Diego heeft al veel vaker tegen ons gezegd dat geen enkele puber natuurlijk regels wil, maar dat het wel goed voor hem zou zijn. Er is veel geprobeerd om te zorgen dat hij die regels en structuur thuis krijgt, maar dat lukt niet. De Jeugdbeschermer besluit dat het zo niet meer gaat en dat ze de rechter gaat verzoeken om Diego op een groep te plaatsen. Daarom is ze twee weken geleden met Diego gaan zitten en heeft ze hem uitgelegd wat er gaat gebeuren.

Sindsdien is het vogeltje gevlogen. Zijn ouders zeggen ook niet te weten waar hij is en geven hem samen met de Jeugdbeschermer als vermist op bij de politie. Ze maken zich zorgen om hun zoon, want ze weten dat hij handelt in cocaïne en dat hij met gevaarlijke volwassen mannen omgaat.

Ze kennen Diego en weten dat hij alles een lachertje vindt, geen gevaar ziet en nergens voor terugdeinst. Ze zijn bang dat ze hun zoon binnenkort in het ziekenhuis moeten bezoeken, of nog erger. De afgelopen twee weken hebben we ons allemaal veel zorgen gemaakt.

“Je hebt geluk, hij is net binnen”, zegt een politieagente, terwijl ze met me meeloopt naar de cel van Diego. Als de deur open gaat zie ik onder een grote bos warrig haar en een versufte blik een bekend gezicht onder de dekens liggen. Hij veert op als de agent hem vraagt of hij met me mee wil lopen.

“Dag grote vriend, ken je me nog?” vraag ik. Hij kijkt me even onderzoekend aan en schiet dan in de lach: “Jazeker mevrouw. Van de kinderbescherming toch! Wat doet u nou weer hier?!”

Ik vertel hem dat ik blij ben dat hij terecht is. Typerend voor Diego zegt hij ook nu met een grote grijns dat hij niet snapt waar al die mensen zich nou zo druk om hebben gemaakt. Hoezo was hij ‘kwijt’? Hij was gewoon even uit logeren. Niks aan het handje, mevrouw. En gaandeweg het gesprek begin ik ook meer en meer te begrijpen dat Diego dit keer ook echt niet door heeft gehad wat er allemaal speelde. Want als je de afgelopen twee weken blijkbaar regelmatig bij je ouders thuis bent geweest voor schone kleren, eten en zakgeld, hoezo ben je dan ‘kwijt’?

Dat jeugdzorg hem zocht en dat hij dan op een groep moest gaan wonen, dat wist hij wel. Maar dat we ons zorgen maakte, dat was overdreven. Diego redt zich al jaren zonder al te veel toezicht, regels en betrokkenheid. Die twee weken maken dan ook niet meer uit, dacht hij.

Tijdens het gesprek gaapt hij regelmatig en hangt hij steeds verder over de tafel heen. Lachend
vertelt hij een ‘facking grote kater’ te hebben en de hele nacht in Amsterdam te hebben
rondgehangen. “Ja, ik zeg je eerlijk, ik dacht, morgen bel ik jeugdzorg heus wel. Maar dan ga ik uit huis en is het uit met de pret. Dus ik dacht, ik neem het er nog effe van”, zegt Diego met een grote grijns op zijn gezicht. Ik moet hem eigenlijk vermanend toespreken, maar kan het niet helpen dat mijn mondhoeken opkrullen.

Ik vertel hem dat we het Openbaar Ministerie om een versneld arrestatiebevel hebben gevraagd, voor die vier dagen vervangende jeugddetentie die hij nog moest uitzitten. Vanavond komt een busje hem halen en tot die tijd zit hij op het politiebureau. De komende vier dagen gaat hij naar de jeugdgevangenis en in de tussentijd gaat de Jeugdbeschermer een plek voor hem regelen.

Diego vindt het allemaal wel prima, zegt hij. Het lijkt hem ‘wel lachen’, op een groep met andere jongens. Als ik hem de volgende dag opbel in de jeugdgevangenis, klinkt hij heel relaxed en zegt het allemaal wel oké te vinden. Ook hier krijgt hij de mensen snel op zijn hand.

Die vrijdag, tijdens de zitting over het schoolverzuim, spreekt de rechter op verzoek van de Jeugdbeschermer meteen ook de uithuisplaatsing van Diego uit. Er is een plek gevonden waar hij zaterdag al naartoe kan. Een plek waar hij regels en structuur krijgt en waar ze gaan proberen om hem uit de drugs en criminaliteit te krijgen. Een plek waar hij intern naar school gaat en een diploma kan halen. Een plek waar hij een kans krijgt aangereikt, die hij zelf moet gaan grijpen.

De weken erna denk ik nog vaak aan Diego, steevast met een grote grijns op mijn gezicht. Die
uitwerking heeft hij op veel mensen. Maar met alleen mooie woorden komt hij er niet. Als Diego
veilig opgroeit met duidelijke grenzen, regels en aandacht, van de drugs afblijft en als het een béétje meezit ook nog een diploma haalt, kan hij naast grote verhalen en mooie beloftes ook dingen waar gaan maken. En dan kan deze jongen veel bereiken, dat weet ik zeker.

Deel dit artikel: