Die ene zaak

Ben je een jeugdzorgwerker? Dan ken je hem vast, die ene zaak die onder je huid is gaan zitten.

Die zaak waardoor je slechter slaapt, waarbij je jezelf betrapt dat je zit te piekeren op de bank in het weekend of die ervoor zorgt dat je je werkplezier dreigt te verliezen.

Het is die zaak waarin je dingen uitstelt, waar je jezelf moed in moet praten om terug te bellen en waarin je het idee hebt dat je niets goed kan doen. Het is nooit genoeg, je doet altijd te weinig en wat je doet is ook nog eens het verkeerde. Het zijn niet alleen de ouders die je structureel diskwalificeren, inmiddels zijn het ook de hulpverleners die vinden dat het anders moet. Hoe dat anders eruit ziet? Dat weten ze niet, maar wel dat het jouw verantwoordelijkheid is, zij kunnen er ook niets mee, dus is de vertaling: “ouders hebben geen hulpvraag, dus wij gaan stoppen.”

Aan jou de dankbare taak om het gezin uit te leggen dat hulpverlener zoveel over de vloer zal komen, van organisatie zoveel en of deze gaat zorgen voor veranderingen? Je hebt geen idee, maar niets doen is geen optie in jeugdzorgland. Dan gaat het niet meer altijd over willen, die insteek probeer je zeker altijd te kiezen, maar soms is het ook gewoon simpelweg moeten, omdat alle wegen naar willen een doodlopende weg gebleken zijn.

Het is de kunst om hier de professional te zijn die op zichzelf reflecteert. Wat maakt dat ik weerstand bij mezelf opmerk, waar komt deze vandaan? Wat doe ik in relatie tot de ander dat we niet komen tot samenwerking en is er een gemeenschappelijke deler te vinden? Die ander kun je niet veranderen, maar je kan wel kijken naar hoe jij omgaat met die ander. We hebben allemaal onze plus- en minpunten. Niemand is perfect en dat weten we heel goed. Toch doen we ons vaak beter voor dan dat we zijn, als mens, maar zeker ook als professional. We willen deskundig gevonden worden, we werken vanuit ons hart voor de meest kwetsbaren in onze samenleving en dat schept verwachtingen en legt druk. Het verschil maken, dat lukt vast alleen als we onze minpunten niet laten zien. Vermoeiend, stressvol en het maakt je ook onzeker over jezelf, over wie je echt bent en waar je talenten liggen.

Ik ben een groot voorstander van gewoon jezelf zijn. Uiteraard met de eerder genoemde zelfreflectie om te voorkomen dat je naast je schoenen gaat lopen, maar de druk om te doen alsof je altijd de antwoorden hebt en jouw oplossingen de heilige graal zijn vind ik doodvermoeiend. Gek genoeg lukt het me dan altijd om contact te maken met de ander, omdat ik als mens binnenkom.

En die ene zaak, hoe ga je daar mee om? Probeer eens toe te geven dat je de antwoorden niet hebt, maar dat je wel bereid bent om samen op zoek te gaan naar die antwoorden, laat los dat het een zaak is en zie de gezinsleden als mensen die een wens hebben tot veranderingen. Hoe klein die verandering ook is, ga ermee aan de slag en bouw samen aan een veilige toekomst. Ben net zoals zij kwetsbaar, de ander zal je dan sneller in vertrouwen nemen over zijn of haar tekortkomingen, want jij bent net zoals zij, niet perfect. Overeenkomsten en openheid scheppen een band en van daaruit start de samenwerking.

Deel dit artikel: