Daddy issues

Actueel

‘Now, I remember when you’d call me late at night
I gave you my hours and advice
Just tryna fix you and all your daddy issues’

Lauren Spencer Smith- Fingers Crossed (Songtekst)

Het beeld dat regelmatig geschetst word is dat van een labiele jonge vrouw, die steun en waardering zoekt bij een man. Bij voorkeur wat ouder of misschien wel ‘gewoon’ stoer of ‘dominant’.

Het is het beeld van een ‘needy’ jonge vrouw die zelf problemen heeft en dit projecteert op haar liefdes relaties en het word gevoed door de maatschappij, zoals in deze songtekst van een huidige Top40 nummer.

Maar wat nou als je een pubermeisje opvoed die de tegenwoordigheid van geest heeft om zich actief af te vragen wat nou maakt dat zij gelabeld word met ‘daddy issues’ in plaats van de vader die er niet was?

Ze kwam een tijdje terug thuis en had gehangen met vrienden. Ze woont nu dik twee jaar in ons gezinshuis en is opgegroeid van een schuchtere twaalfjarige met een bril en sluik haar tot een mooie jonge vrouw met plezier op de middelbare school en haar bijbaantje bij de supermarkt. Ze heeft vrienden en voorzichtig vind ze soms iemand leuk, maar zoals ze zelf zegt; ‘Als ze dichterbij komen hoeft het niet meer’.

Die houding heeft alles te maken met hechtingsproblematiek. De overtuiging die ze heeft dat mensen over het algemeen niet helemaal te vertrouwen zijn. Volwassenen al helemaal niet. Ze heeft meerdere opvoedsituaties gekend en zich ergens voorgenomen dat de pijn die ze ooit voelde, niet meer voor haar was. Nu bepaalt zij wanneer er afstand word gehouden, ze is in controle en oefent hier vol op mee.

Wij moedigen dit hardop aan. Zeg maar nee, zeg maar stop, zeg maar nu niet. Dat mag jij.

Maar dan is daar de jongen, ze vond hem al even leuk en ze hadden contact. Tot op een punt dat zij onzeker werd en dit uitsprak, ze wilde het rustig aan doen.

Hij verweet haar ‘Daddy Issues’ te hebben en dat kwam vast doordat ze uit huis was geplaatst.

Ze was niet boos, maar verdrietig en voelde onmacht.

‘Laura, is het niet belachelijk dat ik blijkbaar issues heb, terwijl ik een vader heb die er niet was? Wie heeft dan de issues? Word er dan over hem gezegd dat hij ‘daughter- issues’ heeft? Dacht het niet…’

Ik moet haar daarin gelijk geven. Het stigma berust op de dochter, het kind. Niet op de ouder. Jij hebt de issues, het probleem. Dat komt ook naar voren wanneer er aan één van onze kinderen gevraagd word waarom zij geen contact meer wilt met haar biologische ouders.

‘Want het is toch je moeder?’

Ze verzuchtte; ‘Waarom vraagt niemand wat er voor mij zo mis is gegaan waarom ik geen contact meer wil? Ik word meteen veroordeelt.’

Ik bemerk dit soort situaties vaker. Als je als kind in de jeugdzorg terecht bent gekomen dan heb je te maken met een initieel medelijden, gevolgd door bijna meteen daarna een oordeel; er is iets mis met jou?

Het ongemak om te voelen dat het soms echt heel erg mis is gegaan binnen thuis situaties is ondragelijk en het is vele malen makkelijker dit aan het kind toe te bedelen. Veel gemakkelijker dan naar de veroorzaker te wijzen. Nog liever wijzen we naar het systeem, want dat is anoniem.

Maar het systeem om deze kinderen heen, dat zijn de hulpverleners die trachten deze kinderen het mandaat te geven om op te staan en te groeien. Zich te ontplooien tot volwassenen die meekunnen in de maatschappij, met hopelijk meer inzicht dan vorige generaties. Volwassenen die kunnen zeggen dat zij fout waren, of het niet konden. Zodat we de kinderen geen ‘Daddy- issues’ hoeven toe te bedelen met zijn allen.

Deel dit artikel:

Uitgelichte afbeelding

Gezinshuisouder ben je 24/7. Er is geen pauze knop en daar verlang ik ook (bijna) niet naar. Mijn man en ik voeden zes kinderen op die niet meer thuis kunnen wonen. De redenen hiervoor zijn erg verschillend. Wat alle kinderen delen is een wens voor een fijne toekomst, ookal zien zij deze niet altijd voor zich. Een wens om gewoon mee te doen en te zijn. Om gezien te worden. Dat doen wij dan ook graag. We wonen en werken in ons gezinshuis en voeren een gezinsleven zoals ieder ander, met wat extra obstakels. We voeden op met een rugzak aan methodieken, maar eten ook gewoon samen macaroni en kletsen over school. Ik wil jullie graag meenemen in deze bijzondere wereld, waar jeugdzorg gezinshuiszorg word en ouderschap. Waar alles elkaar raakt voor een betere toekomst, waar kinderen ‘zo gezinsmogelijk’ opgroeien.
web linkedin

Terug naar boven