Ik wil jullie voorstellen aan ‘onze Puk’. Een heerlijk ventje, hij woont in ons gezinshuis. Puk woont hier perspectiefbiedend, dat wil zeggen; hij blijft hier wonen. Het perspectief ligt daarmee bij ons als zijn gezinshuisouders. Er is geen enkel contact meer (mogelijk) met zijn ouders. Zij hebben geen gezag meer.
Laura de Bruijn
We hebben een bijzonder traject gelopen, zeker niet volgens het boekje maar wel passend bij wat jullie nodig hadden. Het vroeg om maatwerk, veel buiten de lijnen kleuren, een hoop verantwoorden waarom er nog toegewerkt werd naar terugplaatsing en een lange adem.
Natalie van Deursen
Dit is mijn eerste blog, ik neem je mee in het ontstaan van mijn ongewone gezinssituatie.
Laura de Bruijn
De zoveelste thuiswerkdag. Mijn telefoon gaat, het is mijn collega. Twijfelend zegt ze ‘weet je nog dat ik vertelde over die zaak waarin de vader op sterven ligt?’
Yvon Arts
Ik vrees dat we met elkaar de jeugdzorg gebroken hebben, door alle uitzonderingen op de regel te willen minimaliseren. Voor elk probleem moet een oplossing komen die we met elkaar moeten registreren, protocolleren en dit slaat elke vorm van maatwerk en spontaniteit dood. We gaan voor authenticiteit en eigenheid, maar wel binnen de gestelde kaders. Je kop boven het maaiveld uitsteken is niet de bedoeling.
Natalie van Deursen
Als de Officier van Justitie belt, verwacht Eveline dat Joris op het bureau zit. Maar hij ligt buiten bewustzijn in het ziekenhuis. Samen met zijn Jeugdreclasseerder gaat ze er heen. Hoe moet dit nou verder?
Eveline Verburg
Joris zit voor de zoveelste keer in de jeugdgevangenis. Hij is verslaafd. Helaas valt hij telkens terug en steelt hij om zijn verslaving te bekostigen. Hoe kunnen we hem nou het beste helpen?
Eveline Verburg
We wisten dat het zou gaan komen, het moment waarop je meer gaat vragen van je ouders dan zij je kunnen bieden. Iedereen doet echt kun stinkende best, jij nog wel het allermeeste, maar we kunnen met elkaar niet voorkomen dat je ergens anders moet gaan wonen. Dat is een pijnlijk besluit voor iedereen, want wat hebben je ouders er hard aan getrokken om het tij te keren.
Natalie van Deursen
De buurman zit buiten in de voortuin, het zonnetje schijnt, hij heeft een biertje in de hand en ik word begroet met de woorden: “kom jij maar eens ff lekker bij mij op schoot zitten schatje!” voorzien van bulderend gelach. Ik ben op dit soort momenten in mijn element, dan komt het volkse meisje in me naar boven die zich prima staande kan houden in dit deel van de stad, omdat ik hier zelf ook opgegroeid ben.
Natalie van DeursenTerug naar boven