Bumpy ride

“Jij hebt hem toen wel uit huis geplaatst enzo, maar je hebt echt een speciaal plekje in zijn hart” zegt zijn moeder regelmatig. Als ze het thuis even niet meer weten met hem, belt ze me. Om even te spuien, want ik weet hoe het ooit geweest is en welke weg ze al hebben afgelegd. En om te vragen wat ze toch in hemelsnaam nu weer moeten doen.

Na dat soort telefoontjes rijd ik naar dat stille dorpje aan de kust, zet ik hem bij mij in de auto en gaan we even toeren. Dan laat hij me de nieuwste nummers van onze favoriete artiesten horen, klaagt hij even over zijn ouders en geeft me een inkijkje in het stormachtige puberbestaan. “Waarom ben je er eigenlijk?” vroeg hij de laatste keer. “Omdat het volgens mij even niet zo lekker gaat thuis, of wel?” Hij slaakte een diepe, diepe zucht, nam een grote hijs van zijn vape en begon te vertellen.

We hadden een ‘bumpy ride’, hij en ik. Sowieso is zijn leven de afgelopen jaren niet zonder hobbels verlopen. Maar als hij echt uit de bocht vloog, stond ik steeds voor zijn neus. Er waren meerdere raadsonderzoeken in korte tijd. Dan kwam ik steevast zeggen hoeveel zorgen iedereen zich maakte en moest ik iets van hem. Gelaten liet hij het over zich heen komen.

Ik trommelde hem uit bed bij ons eerste gesprek. Appte en belde hem op het irritante af. Probeerde tevergeefs tot hem door te dringen toen hij binnen twee weken drie keer op het politiebureau zat. En ja, ik was er ook toen hij zijn ouders die derde keer een dikke knuffel gaf en met tranen in zijn ogen in het busje stapte. Messen op zak, dagenlang blowen, nachten weg zijn; het ging goed fout. Een tijdje woonde hij ergens anders. In een open instelling aan de andere kant van het land en toen dat niet meer ging, ook gesloten.

Die allereerste keer dat ik in die aan gort geslagen slaapkamer stond om dat lange puberlijf uit bed te praten, was hij vijftien. In een flits zijn we drie jaar verder. Volwassen voor de wet, maar nog zoveel te leren in het leven. Hij is een paar keer flink op zijn bek gegaan, maar hij heeft ontzettend lieve mensen om zich heen die hem iedere keer weer helpen opstaan. En zelf heeft hij er ook ontiegelijk hard voor gewerkt om te komen waar hij nu is. “Ik heb een XXL puber”, zegt zijn moeder weleens gekscherend. “In lengte, maar ook in streken”. Ik kan niet anders dan haar lachend gelijk geven.

Af en toe appen we, of ik waai even aan. Alle stappen richting volwassenheid volg ik op de voet. Kleine jongens worden veel te snel groot. Wat ben ik trots op de stappen die hij met die uit de kluiten gewassen poten in het leven zet. Weer thuis wonen, stoppen met blowen, een eerste vriendinnetje. Zijn eigen geld verdienen, een prachtig nummer opnemen, een rijbewijs halen.

Binnenkort gaan we weer toeren, maar dit keer met zijn handen aan het stuur. Naar de MacDrive met Lijpe op vol volume. De rollen zijn omgedraaid. Hij bepaalt de route, ik de muziek. Het wordt een bumpy ride, gok ik zo. Heerlijk. Hoe kan het ook anders.

Deel dit artikel: